"...ένας άνδρας κομψά ακατάδεκτος, ευγενώς απλός, παγερά ευγενής, όχι και πολύ φλύαρος, στεγνός αλλά σικ, ντυμένος στην τρίχα είκοσι τέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο." Σελ. 18
"...αλλά έχει αρχίσει να βαριέται κι ο Ραβέλ - το στοιχείο της πλήξης ξεμυτίζει, χέρι χέρι με την κούραση που επιστρέφει σαν μπούμερανγκ: αυτές οι ασυνάρτητες μεταφορές μαρτυρούν επίσης ότι λίγη ανάπαυση δε θα 'βλαπτε." Σελ. 20
"Καλύτερα, λοιπόν, να μη σκοτίζεται και πολύ, κάτι που, προσφάτως, τον οδήγησε στο σημείο να συνθέσει το ακομπανιαμέντο του Ρονσάρ στην ψυχή του για ένα μόνο χέρι, το αριστερό, έχοντας προβλέψει, όταν το παίζει ο ίδιος, να καπνίζει με το δεξί." Σελ. 37
"Συχνά, από αίσθηση ταπεινοφροσύνης, έκρηξη απλότητας ή ακόμα κι από εκχείλιση αλαζονείας, τα αρχικά τους δεν είναι καν γραμμένα με κεφαλαία." Σελ. 38
"Ένας περίπατος στον κήπο: ένα χώρο τρίπλευρο, χορταριασμένο, επικλινή και φουσκωτό σαν τριγωνάκι κοριτσιού." Σελ. 53
"Συχνά, σε συνδυασμό με την απουσία σχεδίων, η πλήξη ζευγαρώνει με κρίσεις αποθάρρυνσης, απελπισίας και στενοχώριας που, εκείνες τις στιγμές, τον φέρνουν να 'χει πικρά παράπονα από τους γονείς του που δεν τον έβαλαν στο εμπόριο τροφίμων." Σελ. 54
"Ο ύπνος είναι αυτός που μας ρίχνεται πισώπλατα ή μας παραμονεύει στη γωνία· δε φυλάμε σκοπιά για τον ύπνο, με το χέρι σκιάδι, περιμένοντας να εμφανιστούν τα υπναγωγικά σχήματα - σκακιέρες, σπείρες, αστερισμοί - που συνήθως προμηνύουν τον ερχομό του." Σελ. 56
"Ανέκαθεν του άρεσαν τα αυτόματα και οι μηχανές, του άρεσε να επισκέπτεται εργοστάσια, βιομηχανικά κέντρα..." Σελ. 63
"Ξέρει πού καλά τι είναι αυτό που έχει γράψει, ότι δεν υπάρχει αυτό που λέμε φόρμα, δεν υπάρχει θεματική ανάπτυξη, ούτε μετατροπίες· μόνο ρυθμός και ενορχήστρωση. Με λίγα λόγια, πρόκειται για ένα πράγμα που αυτοκαταστρέφεται, μια παρτιτούρα χωρίς μουσική, μια ορχηστρική φάμπρικα άνευ αντικειμένου, μια αυτοκτονία που όπλο της είναι απλώς και μόνον η βαθμιαία εύρυνση του ήχου· μια φράση που αναμασάται, κάτι που δεν έχει ελπίδα κι απ' το οποίο δεν προσδοκά κανείς τίποτα - τουλάχιστον λέει, να κι ένα κομμάτι που ο κυριακάτικες ορχήστρες δε θα 'χουν τα κότσια να το εντάξουν στο ρεπερτόριό τους...Μια μέρα, αφού έχει ολοκληρώσει τη σύνθεση, περνάει με τον αδελφό του έξω από τη φάμπρικα του Βεζινέ και: Κοίτα, του λέει ο Ραβέλ, αυτό είναι το εργοστάσιο του Μπολερό" Σελ. 64-65
"Απ' αυτή τη στιγμή και μετά, ο Ραβέλ δεν έχει παρά να περιμένει τον ύπνο να τον πάρει, καρτερώντας την άφιξή του σαν να 'ταν καλεσμένος του." Σελ. 68
"...εκφράζεται άπαξ και άπαξ διά παντός ως προς το θέμα του έρωτα: αυτό το συναίσθημα, λέει, δεν υψώνεται ποτέ πάνω απ' το άσεμνο." Σελ. 70
"Όταν ο Βίτγκενσταϊν, θιγμένος, του απαντάει γραπτώς ότι οι ερμηνευτές δεν πρέπει να είναι σκλάβοι, ο Ραβέλ του απαντάει με τέσσερις λέξεις: Οι ερμηνευτές είναι σκλάβοι." Σελ. 82
"Όλα φτιάχνουν όταν γυρίζει στην πατρίδα του, ο ωκεανός τεντώνεται και χασμουριέται, ο γιγάντιος ουρανός περιέχει έναν ολόλαμπρο ήλιο..." Σελ. 86
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου