Glenn Gould, A Life off Tempo, της Sandrine Revel

Τα κόμικ είναι αφήγηση. Δηλαδή, τα κόμικ είναι ρυθμός. Τα καρέ, που γεμίζουν μια σελίδα κόμικ, ανάλογα με το μέγεθός τους, την εικαστική λεπτομέρεια, το κείμενο και το χρώμα που περιέχουν, μπορούν είτε να αιχμαλωτίσουν το βλέμμα είτε να το στείλουν στο επόμενο καρέ με συνοπτικές διαδικασίες. Στην περίπτωση των γιγάντων της τέχνης του κόμικ, μπορούμε -γιατί όχι- να μιλήσουμε και για την μουσικότητα των σελίδων τους.

Η Sandrine Revel, στην μη γραμμική αφήγηση της ζωής του Γκλεν Γκουλντ μέσα από σύντομα επεισόδια, παρεμβάλει, συχνά, σελίδες γεμάτες καρέ με τον Γκούλντ εν δράσει, τα οποία τα παραθέτει "βουβά", χωρίς τις γνωστές παρτιτούρες και τα ηχητικά εφέ που χρησιμοποιούνται σε ανάλογες περιπτώσεις, για να δηλώσουν τον ήχο, στα κόμικ. Έτσι, ίσως να γίνεται ακόμα πιο έντονο το αίσθημα της μοναξιάς του Γκουλντ. Ίσως και να θέλει να σχολιάσει, η Sandrine, το τι καταλαβαίνουμε από το παίξιμο μιας ιδιοφυΐας.

Twin Peaks S03E18, του Ντέιβιντ Λιντς

On the Camino, του Jason

Μέχρι χθες, ο νορβηγός καρτουνίστας Τζέισον ήταν από τους αγαπημένους μου σύγχρονους δημιουργούς των κόμικς. Χθες, έκατσα και διάβασα την αγγλική έκδοση του πρόσφατου βιβλίου του. Με το γνωστό του ντεντπαν στυλ και την ανεπανάληπτη αίσθηση του ρυθμού που διαθέτει, στο βιβλίο αυτό, μας αφηγείται πως, για να γιορτάσει τα 50α του γενέθλια, παρότι μη χριστιανός (δεν γράφει άθεος), έκατσε κι έκανε την γνωστή διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα. Γνωστός σινεφίλ ο ίδιος, στο βιβλίο θυμάται κάνα δυο φορές μια ταινία με τον Μάρτιν Σιν, το Δε Γουέι, όταν του σκίζεται η μπλούζα φωνάζει Στέλλα, θυμάται κάπου κάτι από τον Ρίντλεϊ Σκοτ, ρίχνει και κάνα δυο άλλες αναφορές σε ταινίες, αλλά, πανάθεμα τον, ούτε μια (1) φορά δεν αναφέρει τον Γαλαξία του μεγάλου ισπανού σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ (!;).

Παιδιά, δεν κάνουμε δουλειά, έτσι.