Το Τρίτο Ράιχ του Roberto Bolaño

Ο ήρωάς μας, ο Ούντο, είναι μανιακός με το παιχνίδι στρατηγικής Το Τρίτο Ράιχ. Είναι πρωταθλητής στη Γερμανία. Μαζί με τη φίλη του, την Ίνγκεμπορκ, θα πάνε τις πρώτες τους διακοπές στην Ισπανία, στο ξενοδοχείο όπου παραθέριζε, μικρός, με τους γονείς του. Εκείνος έχει σκοπό να μελετήσει νέες στρατηγικές, να γράψει άρθρα για εξειδικευμένα περιοδικά. Εκείνη πάει για να χαρεί τον ήλιο, τη θάλασσα. Φαίνεται να ντρέπεται, λιγάκι, για το χόμπι του φίλου της. Εκεί, θα συναναστραφούν ένα άλλο ζευγάρι από τη Γερμανία, τον κάφρο τον Τσάρλι και τη φίλη του τη Χάνα, χωρισμένη, με ένα παιδί - πίσω - στην πατρίδα. Δυο λατίνους εραστές της συμφοράς, τον Λύκο και τον Αρνί. Έναν μυστήριο - με καμένη επιδερμίδα - τύπο που νοικιάζει ποδήλατα στην παραλία, τον Καμένο. Την ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου, την φράου Έλζε, παιδικό έρωτα του Ούντο. Ο άντρας της είναι ετοιμοθάνατος. Και πολλούς άλλους γραφικούς, ντόπιους και παραθεριστές. Ο Bolaño παίζει με τα γνωστά του μοτίβα. Τη μονομανία, τον ναζισμό, τη βία, την παράνοια, τις καλοκαιρινές διακοπές. Αλλά και τη λογοτεχνία. Στους Άγριους Ντετέκτιβ, διάσημοι ισπανόφωνοι ποιητές αντιστοιχούσαν σε διάφορους τύπους ομοφυλόφιλων. Εδώ, διάσημοι Γερμανοί συγγραφείς συγκρίνονται με στρατηγούς των SS. Στους Άγριους Ντετέκτιβ, υπάρχει μια αλησμόνητη, ειρωνική περιγραφή ενός καλοκαιρινού έρωτα. Εδώ, οι καλοκαιρινές διακοπές θα αποδειχθούν ένας παρανοϊκός εφιάλτης για τον ήρωα. Έξω από τον κλειστό του κύκλο, αντιμέτωπος με ξένες συμπεριφορές και κουλτούρες, με τη ζωή την ίδια, στην τελική, ο ήρωας θα δυσκολευτεί να διακρίνει την αλήθεια, να ερμηνεύσει τα, τραγικά, πολλές φορές, γεγονότα.

La grande bellezza του Paolo Sorrentino

Η καλύτερη σεκάνς της ταινίας του Sorrentino ξεκινάει με τον Jep Gambardella σταυροπόδι, σε ένα κατάστημα ρούχων. Η νέα του φίλη δοκιμάζει ρούχα για μια κηδεία. Για τον Jep, η κηδεία είναι ένα σώου. Της περιγράφει το σενάριο. Αφήνεις τους συγγενείς να διασκορπιστούν. Περιμένεις όλους τους καλεσμένους να καθίσουν. Μόνο τότε δίνεις τα συλλυπητήριά σου στην οικογένεια. Έτσι όλοι θα σε δουν. Τους πιάνεις το χέρι, τους λες παρήγορα λόγια με κάθε επισημότητα. Μπορείς να απομακρυνθείς σε μέρος απομονωμένο, αλλά ορατό από τον κόσμο, σαν χαμένος στις σκέψεις σου. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς τον βασικό κανόνα: ποτέ δεν κλαις. Δεν κλέβεις το σώου από τους συγγενείς. Ο Jep θα υποδυθεί όλα αυτά που περιέγραψε υποδειγματικά. Μέχρι τη στιγμή που θα χρειαστεί να αυτοσχεδιάσει.

Βιβλία καλλιτεχνών της συλλογής Teriade στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.

Nazarin του Luis Bunuel.

Τον τελευταίο καιρό, πολύς κόσμος με σταματάει στο δρόμο για να μου πει ότι, όσο μεγαλώνει, σκέφτεται όλο και πιο συχνά το Ναζαρέν του Λουίς Μπουνιουέλ. Τους καθησυχάζω λέγοντάς τους ότι και σε μένα συμβαίνει το ίδιο. Ο δόλιος ο Ναζαρέν! Το μόνο που του προσφέρει η ευλάβεια και η αυστηρή προσκόλληση στις αρχές του είναι γοητεία. Στον κοινωνικό στίβο λούζεται απογοητεύσεις. Οι μόνες που τον ακολουθούν είναι μια πόρνη και μια παρατημένη. Πιστεύουν σε ένα σωρό δεισιδαιμονίες και αδυνατούν να κατανοήσουν τις σύνθετες θεολογικές έννοιες που τους αραδιάζει. Μάλλον έλκονται ερωτικά από αυτόν τον ταλαίπωρο μονομανή. Η θρησκεία - όπως ίσως - και η τέχνη, όμως, είναι άχρηστες στην καθημερινότητα. Σε μια πανέμορφη σκηνή, σε ένα ρημαγμένο από την πανώλη χωριό, μια ετοιμοθάνατη δε δέχεται να τη διαβάσει ο Ναζαρέν. Δε θέλει τον παράδεισο, ζητάει τον Χουάν της.

Ο Luis Bunuel στα γυρίσματα του Nazarin (Jesse A. Fernandez)

Miller & Pynchon του Leopold Maurer

Ο γυναικάς Miller και ο χήρος Pynchon είναι χαρτογράφοι, εργάζονται στην ύπαιθρο. Ο Leopold Maurer παίζει, φυσικά, με το Mason & Dixon του Thomas Pynchon. Οι δύο τους, χαράζουν μια συνοριακή γραμμή, από τη Δύση στην Ανατολή. Θα τσιλιμπουρδίσουν. Θα γνωρίσουν τον Χόφμαν, τον κροκόδειλο που μιλάει, το γιο του προέδρου των κροκοδείλων των υπονόμων. Θα τον προσλάβουν για βοηθό. Θα γίνει και πρόεδρος ενός σωματείου θρησκόληπτων ξυλοκόπων. Θα αντιμετωπίσουν τη λυκανθρωπία του Μίλλερ. Και το χαμένο του γιο. Τα φαντάσματα της μάνας και της γυναίκας του Πύντσον. Ίχνη από τεράστια πέλματα βρίσκονται στον δρόμο τους.  Η δουλειά τους θα διακοπεί. Θα τους στείλουν για αστρονομικές παρατηρήσεις στη Νότιο Αφρική. Όπου όλα δε θα δέσουν και τόσο γλυκά.

Gunga Din του George Stevens.

Τρεις παλιόφιλοι στον αγγλικό στρατό, στην Ινδία. Ο ένας είναι άπληστος. Ο άλλος θέλει να αποστρατευτεί, να παντρευτεί, να ανοίξει τεϊοποτείο. Ο τρίτος, τυπικός καραβανάς. Ένα χωριό δέχτηκε επίθεση, κόπηκαν και τα καλώδια του τηλέγραφου. Διατάσσονται να πάνε να ερευνήσουν. Τα πράγματα μπλέκονται. Μια ακραία αίρεση, πιστοί της θεάς Κάλι, βρίσκεται πίσω από τις επιθέσεις. Στην πρώτη του εμφάνιση, ο αρχηγός των κακών θυμίζει τον Κουρτζ του Μπράντο. Υπάρχει και ένας Ινδός νεροκουβαλητής, που θέλει να γίνει στρατιώτης, ο Gunga Din. Το έργο βασίζεται στο ποίημα του Κίπλινγκ. Ο οποίος εμφανίζεται στο τέλος να γράφει αυτό το ποίημα. Υπάρχουν πολλές, υπέροχες  κωμικές σκηνές. Και χορταστικές σκηνές μαχών. Πολλές, γυρισμένες σε διπλάσια ταχύτητα, είναι και αυτές κωμικές. Από τότε μέχρι και το 'Όσο υπάρχουν άνθρωποι", οι άντρες προτιμούσαν τον στρατό και τους φίλους τους από τις γυναίκες. Η σκηνή της τελικής μάχης επαναλαμβάνεται στην αρχική σκηνή του Πάρτυ, με τον Πήτερ Σέλερς.

Κόμικς της Clara Bessijelle

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες γυναίκες φτιάχνουν κόμικς. Η Clara Bessijelle φτιάχνει κόμικς με μολύβι. Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι σχεδιαστές φτιάχνουν τα κόμικς τους με μολύβι. Βοήθησε η τεχνολογία. Η Clara Bessijelle σκαρώνει κολάζ με τα σχέδιά της, τα φτιαγμένα με μολύβι. Οι ήρωές της είναι παράξενοι, με μεγάλα μάτια. Αστείοι μα και ανησυχητικοί. Έχει φτιάξει καμιά ντουζίνα μικρές ιστορίες. Μερικές βρίσκονται, εύκολα, στο ίντερνετ. Ιστορίες απλές, αστείες, αλλά και ανησυχητικές. Λόγω των ηρώων. Έχει συγκεντρώσει μερικές από αυτές σε 2-3 mini comics, φωτοτυπίες. Πέρυσι βγήκε και ένα πιο καλοτυπωμένο, ολιγοσέλιδο, κόμικ, το face man. Τα πρώτα minis τα έστειλε σε "μουντζουρωμένο" φάκελλο. Για το face man έστειλε και σκιτσάκι.

Δον Κιχώτης από τα Μπαλέτα Γκριγκορόβιτς.

Στη δεύτερη πράξη του Δον Κιχώτη, στη σκηνή της ταβέρνας, καθόμουν με τα πόδια μαζεμένα στις άβολες θέσεις του Μπάντμιντον, όταν ερωτεύτηκα την μπαλαρίνα με τα πορτοκαλί (πίσω στο κέντρο). Και βρισκόμουν τόσο μακρυά. Ούτε το πρόσωπό της δεν είδα.

Η δύσκολη γέννηση του βιβλίου τέχνης, του Francis Haskell

Το 1720, ο αντιβασιλέας της Γαλλίας αποκτά τη συλλογή της οικογένειας Οντεσκάλκι. Και αναθέτει στον πλούσιο τραπεζίτη Κροζά, που είχε παίξει το ρόλο του διαπραγματευτή στην αγοραπωλησία, να εκδώσει  έναν κατάλογο με χαρακτικά αντίγραφα των έργων της συλλογής. Τέτοιους καταλόγους, με τις συλλογές τους, εξέδιδαν από τον προηγούμενο, ήδη,  αιώνα βασιλιάδες και μαικήνες της τέχνης.  Για να τους προσφέρουν, κυρίως, ως δώρα. Ο Κροζά θα συνεργαστεί με τον κόμη ντε Καϋλύς και τον Μαριέτ - τον μεγαλύτερο ειδήμονα τέχνης που υπήρξε ποτέ. Θα ψάξει να βρει τους καλύτερους Γάλλους χαράκτες. Θα τους βάλει να φτιάξουν τα αντίγραφα από τα πρωτότυπα. Στην πορεία, το έργο θα αλλάξει χαρακτήρα. Θα χωριστεί σε ενότητες, ανά σχολή. Η αλλαγή αυτή θα τους υποχρεώσει να μην αρκεστούν στα έργα της συλλογής. Θα χρειαστούν αντίγραφα των αντιπροσωπευτικών έργων της εκάστοτε σχολής και από άλλες συλλογές, άλλες χώρες. Το 1722 έχουμε νέο βασιλιά. Οι χαράκτες του Κροζά θα απασχοληθούν από το κράτος για τη δημιουργία ενός πολυτελούς, αναμνηστικού τόμου. Μέχρι και το 1728 δε θα είναι διαθέσιμοι. Το 1723 θα πεθάνει ο αντιβασιλέας. Τα οικονομικά προβλήματα συσσωρεύονται. Ο Κροζά θα πεθάνει το 1740. Θα καταφέρει να εκδώσει τον πρώτο, μόνο, τόμο ενός έργου που "θα μπορούσε να αποτελεί μια πολυτελώς εικονογραφημένη πολύτομη ιστορία της παγκόσμιας τέχνης". Η επιλογή των έργων βάσει αισθητικών κριτηρίων αλλά και τα κείμενα του Μαριέτ, που για πρώτη φορά επικεντρώνονται στον καλλιτέχνη και στην τεχνοτροπία, καθιστά, κατά τον Haskell, τη Recueil Crozat το πρώτο βιβλίο τέχνης. Βιβλία που "εκτός από διακοσμητική, έχουν ενίοτε και χρηστική αξία".

Το Pompeii του Frank Santoro

Ο Μάρκος βρίσκεται στην Πομπηία. Είναι μαθητής του ζωγράφου Φλάβιου. Τον έχει ακολουθήσει η αγαπημένη του, σε πείσμα των δικών της. Το μεσαίο μέρος του κόμικ, που ασχολείται με την σχέση τους, είναι και το πιο αδύναμο. Ο ερωτύλος Φλάβιος έχει κρυφή σχέση με μια πριγκίπισσα. Δουλεύει, παράλληλα, και το πορτραίτο της. Αλλά κρυφά, γιατί η γυναίκα του είναι ζηλιάρα. Το πρώτο μέρος, με τις σχέσεις μαθητή και δασκάλου, αλλά και του καλλιτέχνη με το μοντέλο του, είναι και το πιο ενδιαφέρον. Ο Santoro, τα τελευταία χρόνια, ασχολείται – αρθρογραφώντας, διδάσκοντας - με τις αρχές της σύνθεσης της σελίδας των κόμικ, την ισορροπία των καρέ που την απαρτίζουν. Και όλα αυτά στην υπηρεσία της αφήγησης. Τα σχέδιά του, σκαναρισμένα μολύβια, θαρρείς προσχέδια, θυμίζουν τον κλασικισμό του Πικάσο στα χαρακτικά του για τη σειρά Vollard. Το βιβλίο, σαν αντικείμενο - παναπεί το μέγεθος, το χαρτί, το εξώφυλλο, η εκτύπωση, ο εκδοτικός οίκος Picturebox τα προσέχει αυτά - είναι πανέμορφο. Στο τέλος, έχουμε - αναγκαστικά - την έκρηξη του Βεζούβιου. Και το πάθος για δημιουργία, μπας και ξορκίσουμε την καταστροφή.

Έρευνα

ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ

ΣΤΟ

ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΟΡΝΟ

ΤΩΝ 70's

-

Η περίπτωση του

Les plaisirs solitaires (1976)

-

Οπτικό ντοκουμέντο

.

Το Ariel του Kaurismaki

 Σύμφωνα με το IMDB, το σενάριο γράφτηκε μέσα σε ένα σαββατοκύριακο. Στο γνώριμο, όμορφο, deadpan σύμπαν του Καουρισμάκι ένα ορυχείο κλείνει. Ένας από τους εργάτες, ο ήρωας, σηκώνει από την τράπεζα τις καταθέσεις του και - με το αυτοκίνητο που του άφησε ο αυτόχειρας φίλος του - ξεκινάει για την πόλη, στα νότια, να κάνει την τύχη του. Θα τον ληστέψουν, θα τον εκμεταλλευτούν, θα κάνει δουλειές του ποδαριού, δε θα χάσει το στυλ του. Θα γνωρίσει τη γυναίκα της ζωής του. Έχει παιδί από άλλο γάμο, αλλά δεν πειράζει, δε θα χρειαστεί να κάνουν οικογένεια. Θα βγει στην παρανομία. Θα αποδοθεί φόρος τιμής στις κλασσικές, χολιγουντιανές, αστυνομικές ταινίες. Όλα έχουν μια παιδική αφέλεια. Ο μπόμπιρας διαβάζει πυρετωδώς κόμικς. Έχει μια παλιοβαλίτσα. Tη γεμίζει με δαύτα όποτε έχουν να πάνε κάπου. Και στη φυλακή διαβάζουν κόμικς. Καμιά φορά, τα κόμικς δίνουν λύσεις.

Οι αυτοβιογραφίες του Peter Cushing

Όταν ήταν μικρός, η μάνα του τον έντυνε σαν κορίτσι. Του άφηνε και μακριά τα μαλλιά. Για να τον τιμωρήσει, όταν έκανε αταξίες, προσποιούνταν την πεθαμένη. Ο πατέρας του τον έκλεινε σε κατασκότεινα δωμάτια. Από τις τιμωρίες, αυτές, προέκυψε η ψύχωσή του με τον θάνατο και η φοβία του για το σκοτάδι. Τον βοήθησε να τις ξεπεράσει η γυναίκα της ζωής του, στην οποία αφιερώνονται οι αυτοβιογραφίες. Μεγαλύτερή του, ρωσικής καταγωγής, από ξεπεσμένη αριστοκρατική οικογένεια, ηθοποιός, τα παράτησε όλα για να αφιερωθεί στη φροντίδα του. Μιλούσε πέντε, τουλάχιστον, γλώσσες - εκείνος μόνο αγγλικά. Τα ακαδημαϊκά, καθαρά, αγγλικά του, για τα οποία έγινε διάσημος, τα απέκτησε μετά από σκληρή δουλειά. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι στην πρώτη του οντισιόν, ο εξεταστής, παλιός θεατρικός ηθοποιός, είπε "πάρτε τον μακρυά μου, δεν αντέχω να τον ακούω". Το μόνο μέρος που αγαπούσε ήταν η Αγγλία. Όταν περιγράφει την περιοδεία του με τον θίασο του Λόρενς Ολίβιε σε όλο τον κόσμο, καταλήγει ότι το μέρος που του άρεσε περισσότερο ήταν το Μπρίστολ. Στον ελεύθερο χρόνο του ζωγράφιζε κι έφτιαχνε μινιατούρες θεατρικών σκηνών. Έγινε πασίγνωστος με τις ερμηνείες του σε τηλεοπτικές διασκευές θεατρικών έργων, μετά ήρθαν οι κινηματογραφικοί του ρόλοι σε ταινίες τρόμου, κυρίως. Η πρώτη του αυτοβιογραφία, του 1986,  τελειώνει με το θάνατο της γυναίκας του στις αρχές της δεκαετίας του '70. Ακολουθεί κατάθλιψη. Για να ξεχνιέται εργάζεται πυρετωδώς, δέχεται ο,τι ρόλο του προσφέρουν. Το 1982 το μάτι του πρήζεται, γίνεται τεράστιο, όπως στο φιλμ Top Secret της επόμενης χρονιάς, αναφέρει χαρακτηριστικά. Καρκίνος του προστάτη. Οι γιατροί του δίνουν 18 μήνες ζωή. Θα πεθάνει το 1994. Λόγω της μεγάλης επιτυχίας της πρώτης του αυτοβιογραφίας, αλλά και της δίψας του κοινού για περισσότερες πληροφορίες για τις ταινίες του, θα γράψει μια δεύτερη, συμπληρωματική, το 1988. Ο εκδότης (;) θα προσθέσει την επεξήγηση Memoirs of the Hammer years, αλλά στην πραγματικότητα περιέχει ανέκδοτα από όλη του τη ζωή, παρατηρήσεις πάνω στην αγγλική ψυχοσύνθεση και ευγενικά πορτραίτα φίλων και γνωστών. Ποτέ δεν κατάλαβε το αξίωμα του Grand Moff Tarkin. Τον υποδύθηκε με παντόφλες - οι μπότες που του έδωσαν ήταν στενές -και  στεναχωρήθηκε πολύ που πέθανε, στην πρώτη ταινία, γιατί και οι ηθοποιοί κάπως πρέπει να βγάζουν τα προς το ζην.