Ο καθηγητής Σπένσερ Άσμπυ, παντρεμένος με την κοινωνικά δραστήρια Κριστίν, είναι πεισματικά κλεισμένος στο μικρόκοσμό του. Η ζωή του όλη είναι το σχολείο, το σπίτι και οι κοινωνικές εκδηλώσεις στις οποίες τον σέρνει η γυναίκα του. Στο σπίτι, έχει διαμορφώσει ένα υπογειάκι σε ιδιωτικό εργαστήριο. Εκεί διορθώνει τα γραπτά των μαθητών του, εκει φτιάχνει τις ξυλοκατασκευές του στον τόρνο. Μια νύχτα, η φιλοξενούμενή τους, η Μπελλ, κόρη μιας φίλης της γυναίκας του, θα κακοποιηθεί σεξουαλικά, θα δολοφονηθεί στο δωμάτιό της. Ο Σπένσερ, εκείνο το βράδυ, δουλεύει στον τόρνο, στο εργαστήριό του. Η γυναίκα του λείπει. Στη θέα του πτώματος, επηρεασμένος από υπονοούμενα των γιατρών και των αστυνομικών για τη ζωή της Μπελλ, θα αναγκάστει να δει, για πρώτη φορά, τη Μπελλ ως γυναίκα. Θα του γίνει έμμονη ιδέα. Οι έρευνες θα τον φέρουν σε επαφή με έναν τρόπο ζωής που αγνοούσε, ή επέμενε να αποφεύγει. Από τη δυσπιστία με την οποία τον αντιμετωπίζει η μικρή κοινωνία θα συνειδητοποιήσει την υποκρισία της. Ο Σιμενόν, με τη διαβόητη προσωπική ζωή, περιγράφει, για μια ακόμα φορά, την άγαρμπη επανάσταση ενός καταπιεσμένου άντρα.
"Ο Ράιαν ένιωθε την ανάγκη -όπως όλοι οι δειλοί, σκεφτόταν ο Άσμπυ, όλοι οι τιποτένιοι- να μοστράρει ένα απατηλά αθώο χαμόγελο." σελ. 44
"Όταν τους συνέβαινε, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, να αισθανθούν κάποια συγκίνηση, ένα απαλό, ανεπαίσθητο, εύθραυστο κύμα τρυφερότητας να τους πλημμυρίζει, τότε, σαν να ντρέπονταν γι' αυτό, άρχιζαν αμέσως να μιλούν για διάφορους γνωστούς τους ή για πράγματα που έπρεπε να αγοράσουν." σελ. 76
"Γνώριζε όμως τώρα έναν άνθρωπο με τον οποίον η Μπελλ είχε ζήσει κι αυτό την έκανε πιο ζωντανή στα μάτια του. Και πιο παιδί επίσης." σελ. 116
"Είτε ήταν είτε δεν ήταν αυτή η κοπέλα που είχε πιει το κοκτέιλ στο νυχτερινό κέντρο, ανάμεσα στις δυο γυναίκες υπήρχαν κοινά χαρακτηριστικά· ζούσαν κι οι δυο ένα είδος ζωής που εκείνος μόνο θεωρητικά το γνώριζε." σελ. 124
"Αναγκαστικά με τον τρόπο της. Έτσι ήταν σίγουρη για την γενική αποδοχή, εφόσον ο τρόπος της ήταν ο τρόπος της ομάδας." σελ 172
"Χιλιάδες άνθρωποι σκοτώνονταν καθημερινά κατά μήκος του αυτοκινητόδρομων, χιλιάδες χαροπάλευαν κάθε νύχτα στο κρεβάτι τους, αλλ' αυτό δεν προκαλούσε κανέναν πυρετό στο κοινωνικό σώμα. Έτσι, όμως, και μία κοπελίτσα, μια οποιαδήποτε Μπέλλ Σέρμαν, στραγγαλίζονταν, όλα τα κύτταρα έμπαιναν σε συναγερμό." σελ.191
"Αυτοί οι άνθρωποι τίποτε δεν φοβούνται περισσότερο από την ειρωνεία. Καλό θα ήταν να απαντά κανείς σοβαρά στις ερωτήσεις που εκείνοι θεωρούν σοβαρές." σελ. 195
"Αυτό που είχε σημασία ήταν να γελάς ή να χαμογελάς, να λες ό,τι σου κατέβει αρκεί να μην αφήσεις να πέσει η σιωπή." σελ. 206
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου