Στην ελεύθερη σύνθεση του Blutch, ένας μεσήλικας σινεφίλ (;), κινηματογραφιστής (;), ο ίδιος ο Blutch, μπουρδουκλώνει ιδέες, αναμνήσεις, θεωρίες για τον κινηματογράφο. Μερικές φαίνονται ξεπερασμένες. Όπως η θέση της γυναίκας στο σινεμά, που τελειώνει με την σκληρή προσωπογραφία μιας γερασμένης Denueve. Ή το αν το σινεμά είναι τέχνη ή βιομηχανικό πολιτιστικό προϊόν. Εδώ ο Blutch ξεχνάει το μέσο του. Μερικές είναι πικρόχολες. To Ciné-Club du Quartier Latin φτιάχτηκε για να πηδήξουν. Οικοδόμοι χλευάζουν τον σινεφίλ ως τέτοιον. Υπάρχει ένα αφιέρωμα, με βινιέτες, στον Visconti. Εμφανίζεται ο Welles. Έχουμε αναφορά σε τρεις ταινίες του Bunuel. Ο Godard, σε μια ερειπωμένη βιομηχανική εγκατάσταση, ψαρεύει από μια λίμνη. Κάθε φορά, βγάζει κι από ένα όμορφο ψάρι, που σαπίζει στην στιγμή. Αυτό που λατρεύει ο ήρωας, και κατ' επέκταση κι ο Blutch, είναι οι ηθοποιοί. Οι καλύτερες στιγμές του βιβλίου είναι αφιερωμένες στον Michel Piccoli και - κυρίως - στον Burt Lancaster.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου