"Στον πυρετό της αγωνίας της, αφουγκράστηκε ανασαίνοντας στα δάκτυλά της τα γενετικά μέρη που μύριζαν φύκια." Σελ.12
"Άρρωστη, θεόληπτη, η Μαρία έμοιαζε ευτυχισμένη· χαμογέλασε δίχως ν' ανοίξει τα μάτια. Μια ανυπόφορη χαρά την πήγαινε σ' έναν απέραντο ουρανό, όπου μαύρα σύννεφα ανέδιδαν μια γήινη ζέστη." Σελ. 29
"Κοίταζε σαν θεόπνευστη, αν και εξαθλιωμένη." Σελ. 37
"Η αργή τέλεση της σκηνής θύμιζε σφαγή χοίρου ή ταφή θεού" Σελ. 47
"Η Μαρία, στη λύσσα της, ένιωθε σύμφωνη με τον ήλιο." Σελ. 54
"Η αλήθεια, νομίζω, δεν έχει παρά ένα μόνο πρόσωπο: της βίαιης διάψευσης." Σελ. 68
"...ότι η φρίκη, το κάλλος, το μεγαλείο και η αηδία αθροίζονται και συμφιλιώνονται, ότι ο θάνατος, η ηδονή και το κάλλος ανταμώνουν, ή μάλλον χάνονται μέσα στο χαμόγελο που κανείς δεν θα ξεχωρίσει ποτέ από το αναφιλητό. Μα θα μπορούσε να υπάρχει, άραγε, σ' ένα χαμόγελο, αυτός ο κυκεώνας που κρύβει το αναφιλητό;" Σελ. 70
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου