"Κάπου λοιπόν θα πρέπει να υπήρχε μια σύμπτωση ανάμεσα στις αναταραχές τις εποχής μας, στο θαύμα των ψυχών που αναγνωρίζει η μια την άλλη και στην τυχαιότητα των παράκτιων στροβίλων" Σελ. 15
"Στην πραγματικότητα, ήξερα πολύ καλά που οφειλόταν αυτή η επίδειξη κριτικού πνεύματος: συχνά την κατηγορούσαν για υπερβολική ευαισθησία. Η άμυνα, λοιπόν, έπαιρνε συχνά το πάνω χέρι στη συμπεριφορά της, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην ξέρω που βρίσκομαι μαζί της· είμαι δε βέβαιος πως και η ίδια θα πρέπει να χανόταν καμιά φορά σ' αυτόν τον κυκεώνα." Σελ. 16
"Όταν, σε λιγότερο από διακόσια βήματα, διακρίναμε κάτι σαν ξαπλωμένο σωρό, με τις γραμμές σβησμένες, λίγο πατικωμένες, που είχε αποτεθεί λοξά στην ακτή, και που τον χτυπούσε μεθοδικά η άμπωτη, με την αδιάφορη επιμονή των πραγμάτων που συμβαίνουν ανεπίγνωστα.
Μείναμε να κοιτάζουμε σαν μαγνητισμένοι αυτή την ανάδυση, αυτή τη στιλπνή και κάπως πανιασμένη διογκωμένη ύλη, που θύμιζε ζυμάρι το οποίο ψήνεται, σύννεφο απολιθωμένο, νησί βροχερό και χαμένο." Σελ. 22
"Οι αποχρώσεις του θανάτου είναι εξαίσιες: καμιά φορά είχαμε την εντύπωση πως βλέπουμε τριαντάφυλλο που μισανοίγει. Μπροστά σ' αυτό το πράγμα που έμοιαζε περισσότερο με τύμβο παρά με άψυχο ζώο, μπροστά σ' αυτό το μνημείο το ποικιλμένο με λεπταίσθητα στολίδια, που άλλαζαν χρώμα εδώ κι εκεί παίρνοντας την απόχρωση του κρόκου ή της μαραμένης βιολέτας, μια αμφιβολία άρχισε να μας καταλαμβάνει, στην οποία, στιγμές στιγμές, εντελώς αναπάντεχα ερχόταν να προστεθεί αυτή η ιδιαίτερη ανησυχία που νιώθει κανείς στο προσκεφάλι ενός αρρώστου." Σελ. 25
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου