22 Αυγούστου 2014

Όλοι οι νεκροί έχουν το ίδιο χρώμα, του Boris Vian


"Η φωνή της ήταν τραχιά σαν γυαλόχαρτο. Δεν της έφτασε, και του 'ριξε δυο σκαμπίλια από κείνα που μετράνε στη ζωή ενός αρσενικού - ακόμα και σουρωμένου." Σελ. 14

"Όλα αυτά και το ουίσκι μαζί, και την επιθυμία να σπάω τα μούτρα κείνων των ηλίθιων που μεθοκοπάνε γιατί άπιωτοι δεν τολμάνε ν' ακουμπήσουν γυναίκα." Σελ. 34

"Μ' έσφιγγε ένα είδος αγωνίας: της αγωνίας του κυνηγημένου ανθρώπου, ή μάλλον εκείνης του γοητευμένου θηράματος που αφήνει ίχνη για να το βρει ο θηρευτής του." Σελ. 50

"...βαδίζοντας δίπλα στη σκιά μου που γύριζε σαν το δευτερολεπτοδείκτη κάθε φορά που προσπερνούσα ένα φανοστάτη." Σελ. 52

"Το κορμί μου ήταν κρύο και χαλαρό και οι μύες μου, νευρικοί, ταράζονταν από σπασμούς, πετάριζαν σαν άγρια ζωύφια κάτω από το δέρμα μου" Σελ. 55

"Το φύλο της ήταν ζεστό και σφιχτό σαν δαμάσκηνο χρυσωμένο απ' τον ήλιο." Σελ. 68

"Γαμώτο μου, με τουμπάρισε. Μάλιστα, με τουμπάρισε τούτη δω η πουτάνα. Μα τι διάολο έχουν μέσα τους;
Τι τους κάνει να λένε τέτοια πράγματα;" Σελ. 71

"Ήταν άκαμπτος και παγωμένος σαν πλάκα από μπετό. Όπως όταν τα κακαρώνει κανείς πάνω σε καβγά." Σελ. 80

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου