"Εγώ είμαι η φίλη όλων των Μεξικανών. Θα μπορούσα να πω: Είμαι η μητέρα της μεξικάνικης ποίησης. Όμως καλύτερα να μην το πω. Εγώ γνωρίζω όλους τους ποιητές και όλοι οι ποιητές με γνωρίζουν. Οπότε θα μπορούσα να το πω. Θα μπορούσα να πω: Είμαι η μητέρα και φυσάει ένας αναθεματισμένος ζέφυρος αιώνες τώρα, όμως καλύτερα να μην το πω." Σελ. 11
"...βρε παιδάκι μου, η σκόνη ταιριάζει πάντα με τη λογοτεχνία." Σελ. 14
"...όπου υπήρχε επίσης ένας ασημένιος βάτραχος, ένας βάτραχος του οποίου το δέρμα έμοιαζε να έχει απορροφήσει όλη την τρέλα της μεξικάνικης σελήνης." Σελ. 19
"...κι εγώ έπαιρνα εκείνα τα χαρτιά και τα διάβαζα σιωπηλή, με την πλάτη στραμμένη στο τραπέζι όπου όλοι έκαναν προπόσεις και προσπαθούσαν αγωνιωδώς να φανούν επινοητικοί ή ειρωνικοί ή κυνικοί, δύστυχα αγγελούδια μου..." Σελ. 33
"... από εκείνο το τόσο περιποιημένο γρασίδι που πλαισιώνει τη Σχολή σαν μια πράσινη θάλασσα πάντοτε πρόθυμη για εξομολογήσεις και για έρωτα." Σελ. 37
"...υπάρχουν ποιητές και ποίηση που αντέχουν σε οποιοδήποτε διάβασμα, όμως άλλα, η πλειονότητα, δεν αντέχουν..." Σελ. 41
"...έπεσε μια ιδιόμορφη σιγή, μια σιγή που ούτε στα μουσικά λεξικά ούτε στα φιλοσοφικά λεξικά δεν καταγράφεται..." Σελ. 43
"...ίσως αυτό που είδα έξω να ήταν η σκιά ενός δέντρου. Όπως η στοά της λατινικής λογοτεχνίας, όπως η στοά της ελληνικής λογοτεχνίας. Αχ, εμένα μου αρέσει τόσο πολύ η ελληνική λογοτεχνία, από τη Σαπφώ μέχρι τον Γιώργο Σεφέρη." Σελ. 45
"...η Έλενα είπε ότι η καφετέρια εκείνη την ώρα της φαινόταν ολέθρια · εγώ δεν είπα την άποψή μου, όμως τώρα δεν βλέπω τον λόγο να μην την πω: Η καφετέρια την ώρα εκείνη εμένα μου φαινόταν μεγαλειώδης, χρησιμοποιημένη και μεγαλοπρεπής, φτωχή και απολύτως ελεύθερη, διάτρητη από τις τελευταίες αναλαμπές του ήλιου της κοιλάδας, μια καφετέρια που μου ζητούσε ψιθυριστά να μείνω εκεί μέχρι το τέλος και να διαβάσω ένα ποίημα του Ρεμπώ, μια καφετέρια για την οποία άξιζε τον κόπο να κλάψεις." Σελ. 64
"Η μεξικάνικη αργκό είναι μαζοχιστική. Και μερικές φορές είναι σαδομαζοχιστική." Σελ. 75
"...σιγά μην είναι η αφρίζουσα ελπίδα αυτοί οι μεθύστακες νεολαίοι που ξέρουν μόνο να μιλούν άσχημα για τον Χοσέ Εμίλιο, αυτά τα σφουγγάρια που έχουν ειδικότητα στην τέχνη της φιλοξενίας αλλά όχι στην τέχνη της ποίησης." Σελ. 82
"Εγώ ήμουν αυτή που έβλεπε το παρελθόν και όσες βλέπουν το παρελθόν δεν πληρώνουν ποτέ. Επίσης έβλεπα το μέλλον αλλά αυτές πληρώνουν μεγάλο αντίτιμο, μερικές φορές το αντίτιμο είναι η ζωή ή τα λογικά τους..." Σελ. 83
"Ή τα δάκρυά μου που νότιζαν σαν δρόσος τη μισητή πραγματικότητα, μισητή σαν την εχθρική συχνά γλώσσα μας." Σελ. 84
"Έτσι είναι η Ιστορία ένα σύντομο διήγημα τρόμου." Σελ. 85
"...και μαζί του πέρασε ένας χλιαρός αέρας ελαφρώς υγρός που θύμιζε ασταθείς γεωμετρίες, που θύμιζε μοναξιές, που θύμιζε σχιζοφρένειες και σφαγεία..." Σελ. 87
"Εγώ μιλούσα και επινοούσα περιπέτειες και η λιποψυχία του Ερνέστο εξαφανιζόταν, εξαφανιζόταν η μελαγχολία του, ή τουλάχιστον λιποψυχία και μελαγχολία δονούνταν, ξεσκονίζονταν, ανάπνεαν." Σελ. 102
"...αλλά με ένα νεκροταφείο του 2666..." Σελ. 109
'Αυτό συμβαίνει πάντοτε με τα βλέμματα περιέργειας: τείνουν να μετατραπούν σε κάτι άλλο με την πρώτη ευκαιρία· λιώνουν, αλλά δεν λιώνουν εντελώς· μένουν στα μισά του δρόμου..." Σελ. 120
"Η καθημερινότητα είναι κάτι ακίνητο και διαφανές που διαρκεί μονάχα μερικά δευτερόλεπτα." Σελ. 129
"Οι γυναίκες της Λατινικής Αμερικής, απ' όσο ξέρω εγώ τουλάχιστον, δίνουμε μόνο ένα φιλί. ένα φιλί σε ένα μάγουλο. Οι Ισπανίδες δίνουν δυο. Οι Γαλλίδες δίνουν τρία. Όταν εγώ ήμουν κοπελίτσα πίστευα ότι τα τρία φιλιά που έδιναν οι Γαλλίδες σήμαιναν: ελευθερία, ισότητα, αδερφοσύνη." Σελ. 139
"Η αλήθεια είναι ότι οι νέοι ποιητές συνήθως καταλήγουν να γίνουν γέροι αποτυχημένοι δημοσιογράφοι." Σελ. 148
"Εγώ παραδέχομαι ότι θα μου άρεσε πολύ να μάθω πως πηδούσε ο Τσε Γκεβάρα. Φυσιολογικά, εντάξει, αλλά πώς." Σελ. 150
"Στη Λατινική Αμερική κανένας (εκτός ίσως από τους Χιλιανούς) δεν ντρέπεται που είναι φτωχός." Σελ. 164
"'Ολοι μας έχουμε μια παλιά αγάπη για την οποία μιλάμε όταν πια δεν μπορείς να για τίποτα και κοντεύει το ξημέρωμα." Σελ. 171
"Όμως όλα τα αγάλματα πετούν, με θεϊκή παρέμβαση ή πιο συχνά με δυναμίτη, όπως πέταξε το άγαλμα του Χάινε. Οπότε ας μην εμπιστευόμαστε πολύ τα αγάλματα." Σελ. 195
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου