"...επίσης, με πόση ορμή και αφοσίωση αποδυόμαστε στη βυθομέτρηση της μνήμης, κάτι που, στο κάτω κάτω, δεν κάνει και πολύ καλό..." Σελ. 13
"...για να δει στο πρόσωπο του μοναδικού οικείου του την έκφραση της έκπληκτης αγάπης που όλοι μας, κάποια φορά στη ζωή μας, θέλουμε να δούμε ή και να προκαλέσουμε τεχνητά." Σελ. 27
"Δεν υπάρχει πιο αξιοθρήνητη μανία ή πιο επικίνδυνο καπρίτσιο απ' το να κάνουμε εικασίες για δρόμους που δεν έχουμε πάρει." Σελ. 35
"(εκείνη την εβδομάδα έπαιζαν έναν κύκλο Μπουνιουέλ, εκείνη τη μέρα παιζόταν Ο Σιμόν της ερήμου, αποκοιμήθηκα στο πρώτο τέταρτο.)" Σελ. 37
"Η άρχουσα τάξη της χώρας μας, επίβουλη και πανούργα, ανέκαθεν ορεγόταν να προσεταιριστεί την κουλτούρα." Σελ. 48
"Θέλω να γευτώ τη σιωπή, σκέφτηκα τότε: ένα στίχο του Λεόν ντε Γκρεϊφ, ενός ακόμα από τους ποιητές που συνήθιζα ν' ακούω στο Σπίτι του Σίλβα - η ποίηση μας βρίσκει τις πιο απροσδόκητες στιγμές." Θέλω να γευτώ τη σιωπή, / ανίατος από συντροφιά. / Αφήστε με μόνο." Αυτό είπα στους γονείς μου: αφήστε με μόνο." Σελ. 57
"Όμως σε όλες τις λατινοαμερικανικές πόλεις υπάρχουν ένα-δυο σημεία που ζουν εκτός χρόνου, που παραμένουν αμετάβλητα ενώ όλα γύρω τους μεταμορφώνονται." Σελ. 75
"Οι ουλές είναι πειστικές." Σελ. 77
"Μετά από λίγο μου πρόσφερε έναν μαύρο καφέ που είχε παρασκευάσει βυθίζοντας μια σκούρα κάλτσα γεμάτη αλεσμένους κόκκους σ' ένα τσίγκινο κατσαρολάκι όλο γκρίζα βαθουλώματα..." Σελ. 78
"Ωστόσο, είχα μάθει πολύ καλά πως κάτι τέτοιες λεπταισθησίες δεν χρησιμεύουν σε τίποτα στον αληθινό κόσμο, και πολλές φορές είσαι αναγκασμένος να τις θυσιάζεις για να πεις στον άλλο αυτό που θέλει να ακούσει, και ν΄αφήνεις ειλικρίνειες στην μπάντα (η ειλικρίνεια είναι ατελέσφορη, δεν οδηγεί πουθενα)." Σελ. 81
"Ακούγεται ένας ήχος που δεν μπορώ, που ποτέ δεν μπόρεσα να ταυτοποιήσω: ένας ήχος που δεν είναι ανθρώπινος ή είναι παραπάνω από ανθρώπινος, ο ήχος από ζωές που χάνονται, αλλά κι ο ήχος από υλικά που σπάνε. Είναι ο ήχος των πραγμάτων όταν πέφτουν από ψηλά, ένας ήχος διακεκομμένος και εξ αυτού αέναος, ένας ήχος που δεν τελειώνει ποτέ..." Σελ. 89
"Η εμπειρία, αυτό που λέμε εμπειρία, δεν είναι η λίστα απογραφής των πόνων μας, αλλά η αλληλεγγύη μας στους ξένους πόνους." Σελ. 90
"...μια φωνή νεανική αλλά μελαγχολική, μια φωνή κουρασμένη αλλά αισθησιακή ταυτόχρονα, η φωνή μιας γυναίκας που πρέπει να μεγάλωσε πρόωρα." Σελ. 93
"Έβγαλε τα γυαλιά της και τσίμπησε τη μύτη της ανάμεσα στα μάτια - κλασική κίνηση κάποιου που δε θέλει να κλάψει. Αναρωτήθηκα σε ποιο σημείο του γενετικού μας κώδικα βρίσκονται αυτές οι κινήσεις που επαναλαμβάνονται σχεδόν σ΄όλο τον κόσμο, ανεξαρτήτως φυλής ή κουλτούρας. Αλλά μπορεί και να μην είναι έτσι, μπορεί να μας έχει κάνει να το πιστέψουμε ο πανταχού παρών κινηματογράφος." Σελ. 112
"Είναι σκληρό το βλέμμα των απόντων." Σελ. 116
"Όλα αυτά αισθάνθηκα και, στο τέλος, όλα συρρικνώθηκαν σε μια τρομερή μοναξιά, μια μοναξιά χωρίς φανερό λόγο και, ακριβώς γι αυτό, ανήκεστη: τη μοναξιά ενός παιδιού." Σελ. 142
"...και έπιασαν να κουβεντιάζουν για φιλοδοξίες και σχέδια, πεπεισμένοι, όπως μόνο οι καινούργιοι εραστές μπορούν να είναι, πως όταν λες αυτό που θες να πεις, είναι σαν να λες ποιός είσαι." Σελ. 159
'Βέβαια, ανέκαθεν υπήρξαν εκπλήξεις - οι Κολομβιανοί τις φυλάνε για να είναι πάντα απρόβλεπτοι (στη συμπεριφορά τους και στον τρόπο σκέψης τους: ποτέ κανείς δεν ξέρει τι πραγματικά έχουν στο μυαλό τους)." Σελ. 175
"...ένιωσε μια από τις θλίψεις που τις υπομένουμε επειδή εμφανίζονται σε χαρούμενες στιγμές..." Σελ. 178
"Ένα πράγμα έμαθα: αφού οι χωριάτες είναι συνηθισμένοι να τους διατάζουν, άρχισα κι εγώ να φέρομαι σαν αφεντικό." Σελ. 189
"Η ενηλικίωση φέρνει μαζί της την καταστροφική ψευδαίσθηση του αυτοελέγχου, ίσως δε να εξαρτάται κι απ' αυτήν. Εννοώ την αυταπάτη ότι εξουσιάζουμε τη ζωή μας, που μας επιτρέπει να νιώθουμε ενήλικες, καθότι συναρτάμε την ωριμότητα με την αυτονομία, το κυρίαρχο δικαίωμα να καθορίζουμε τι θα μας συμβεί μετά." Σελ. 225
"Αυτά είναι πράγματα που τα αναφέρεις τις πρώτες στιγμές μιας φιλίας, όταν συστήνεσαι και παρέχεις μια-δυο πληροφορίες για να δώσεις την ψευδαίσθηση της οικειότητας." Σελ. 228
"Το πιο λυπηρό πράγμα που μπορεί να συμβεί σ' έναν άνθρωπο, είναι ν' ανακαλύψει ότι οι αναμνήσεις του είναι ψεύτικες." Σελ. 254
"...αν και δεν ενδεικνύεται να σκέφτεσαι στα σκοτεινά: τα πράγματα στα σκοτεινά φαντάζουν πιο μεγάλα ή πιο σοβαρά, οι αρρώστιες πιο ολέθριες, η παρουσία του Κακού πιο κοντινή, η αδιαφορία πιο έντονη, η μοναξιά πιο βαθιά. Γι' αυτό μας αρέσει να κοιμόμαστε με κάποιον συντροφιά..." Σελ. 258
"Η Κολομβία παράγει φυγάδες, αυτό ειν' αλήθεια." Σελ. 272
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου