"Στις γυναίκες αρέσει να ακολουθούμε τις συμβουλές τους." Σελ. 16
"...οι άντρες, όταν πιστεύουν πως είναι ωραίοι, το δείχνουν δυο φορές περισσότερο απ' ό,τι οι γυναίκες." Σελ. 17
"Έπειτα από το δείπνο ήπιαμε ένα ποτηράκι κοκκινέλι από το Τορίνο· τότε δεν ξέραμε ούτε τον καφέ ούτε τη σοκολάτα και αρχίζαμε να μαθαίνουμε το τσάι." Σελ. 31
"Η μικρούλα έλεγε τους στίχους της αρκετά άσχημα, αλλά ήξερα ότι με λίγη μελέτη θα τους έλεγε καλά όσο κι εγώ. Τους καταλάβαινε, κι είναι αρκετό να καταλαβαίνεις κάτι για να το προφέρεις σωστά." Σελ. 38
"...οι έπαρχοι είναι οι βασιλιάδες της επαρχίας και ό,τι και να κάνουμε για να τους τιμήσουμε είναι λίγο." Σελ. 42
"Μια σύντομη απουσία ανοίγει την όρεξη." Σελ. 45
"...στην επαρχία αρέσει σε όλους να μαθαίνουν τα νέα." Σελ. 50
"Κύριε", του είπα, "είμαι ευτυχής και κυρία του εαυτού μου, δε θέλω λοιπόν να γίνω σκλάβα· ομολογώ ότι ο ιππότης είναι νόστιμος· θα βρω την ευκαιρία να τον ευχαριστήσω, αλλά δεν πρόκειται να τον παντρευτώ." Σελ. 54
"Δεν απαντούσε κι αναστέναζε. την πίεζα όλο και περισσότερο, ένιωθα την αντίστασή της να χαλαρώνει, προσπάθησα πιο πολύ και έφερα σε πέρας αυτό το είδος μάχης όπου νικητής και ηττημένος διεκδικούν την τιμή του θριάμβου." Σελ. 59
"Είναι μεγάλη ευχαρίστηση για μια νέα που μόλις έχει απομακρυνθεί από τα φουστάνια της μάνας της να προστάζει ως κυρία." Σελ. 62
"Έκανα αυτή τη γλυκιά ζωή και το ένιωσα πολλές φορές αυτό που λέω· κι όταν βρισκόμουν στους χορούς και στα θέατρα με τα κομψά φουστάνια μου και τα διαμαντικά μου κι άκουγα δίπλα μου: " Να και μια ωραία παρουσία", ένιωθα μέσα μου μια ευχαρίστηση που δεν συγκρίνεται με καμία άλλη, είναι τόσο μεγάλη. Η φιλοδοξία, τα πλούτη, ακόμα κι ο έρωτας, δεν μπορούν να μας δώσουν μεγαλύτερη, διότι πάντα αγαπάμε τον εαυτό μας περισσότερο από τους άλλους." Σελ. 76
"Η Όπερα όμως δεν είναι το ίδιο πράγμα· οι θέσεις είναι ακριβές και ο κόσμος θέλει να απολαύσει το θέαμα." Σελ. 94
"Τουλάχιστον", μου είπε χαμηλόφωνα, "μπορεί να είστε κοκέτα, αλλά είστε και σεμνή. Το ένα δίνει άφεση στο άλλο." Σελ. 113
"Πράγματι, όσο κι αν προσπαθούμε να κρυφτούμε στα έργα μας, η γυναίκα φαίνεται σε χίλια δυο σημεία τους, και τα μεγάλα αισθήματα, τα προδομένα, τα προσποιητά, τα υπέροχα, δεν μπορούν να κρύψουν από τα μάτια του προσεκτικού αναγνώστη μια κάποια χαλαρότητα, μια κάποια αδυναμία που είναι στο χαρακτήρα μας και στην οποία υποκύπτουμε πάντα. Δεν πρέπει λοιπόν να εκτιμάμε τον εαυτό μας για κάτι περισσότερο απ' ό,τι αξίζουμε. Όποιος πιστεύει ότι μια νεαρή νοστιμούλα που μεγάλωσε μες στα μετάξια μπορεί να γράψει όπως ο κύριος Πελισόν κάνει λάθος" Σελ. 117
"Μου άρεσαν οι χοροί, το θέατρο, οι παρέες, τα ξεφαντώματα, και τώρα δεν μου αρέσει τίποτε από όλα αυτά. Ευτυχία της ζωής μου είναι πια να μένω μόνη και να σκέφτομαι αυτόν που αγαπώ. Να λέω ψιθυριστά, θα έρθει όπου να 'ναι, ίσως θα μου πει το σ' αγαπώ, γιατί, κυρία, δεν μου το έχει πει ακόμα, το στόμα του δεν έχει προφέρει μέχρι τώρα αυτές τις γλυκιές λέξεις, αυτό το: πόσο σας αγαπώ! Είναι αλήθεια ότι τα μάτια και οι πράξεις του μου το έχουν πει εκατό φορές." Σελ. 131-132
"Οι ματιές, οι στεναγμοί, ήταν γι αυτούς μια γλώσσα που τη μαθαίνουν γρήγορα οι ερωτευμένοι, και η αμηχανία που ένιωθαν κι οι δυο ήταν σημάδι του έρωτα που φούντωνε." Σελ. 134
"Τους βρήκε να κλαίνε και να γελούν ταυτόχρονα και σκέφτηκα ότι αυτά τα δάκρυα δεν ήταν ανάγκη να τα σκουπίσουν." Σελ. 135
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου