"Αν συναντούμε τον πρώτο, τον καλύτερο, πρέπει να παραιτούμαστε, σκέφτηκα." Σελ. 11
"Οι περισσότεροι, ακόμα και από τους πιο διάσημους, κλειδοκυμβαλιστές δεν έχουν ιδέα από την τέχνη τους, είπε. Μα το ίδιο συμβαίνει και όλους τους άλλους τομείς της τέχνης, του είπα, το ίδιο ακριβώς και στη ζωγραφική, στη συγγραφική, του είπα, οι δε φιλόσοφοι δεν κατέχουν τη φιλοσοφία." Σελ. 13
"Το προαλπικό κλίμα δημιουργεί ανθρώπους ψυχικά άρρωστους, που ήδη πολύ νωρίς περιπίπτουν στην αμβλύνοια και με τον καιρό γίνονται κακοήθεις, του είπα." Σελ.15
"Πριν καλά καλά καθίσει στο πιάνο, είχε ήδη βυθιστεί στον εαυτό του, σκέφτηκα, φαινόταν τότε σαν ζώο, αν τον κοίταζες καλύτερα, σαν σακάτης, αν τον κοίταζες όμως ακόμα καλύτερα, σαν ο πιο οξύνους και ωραίος άνθρωπος, όπως και πράγματι ήταν." Σελ. 26
"Μια αγαπημένη του λέξη ήταν η λέξη αυτοπειθαρχία, την έλεγε συνεχώς και στα μαθήματα του Χόροβιτς, όπως θυμούμαι." Σελ. 27
"Έτσι προσπαθούσε να βγει με τα ψέματα από την απόγνωσή του, σκέφτηκα." Σελ. 31
"Όποιος ζει στην εξοχή με τον καιρό αποβλακώνεται, χωρίς να το προσέξει, πιστεύει για ένα διάστημα πως είναι πρωτότυπο κι ωφέλιμο για την υγεία του, μα η ζωή στην εξοχή δεν είναι καθόλου πρωτότυπη, αλλά μια σκέτη κακογουστιά για οποιονδήποτε δεν έχει γεννηθεί στην εξοχή και για την εξοχή και είναι μόνο βλαβερή για την υγεία του." Σελ. 33
"Ο αποτυχημένος μας είναι φανατικός άνθρωπος, είπε μια φορά ο Γκλεν, πεθαίνει σχεδόν αδιάλειπτα από οίκτο για τον εαυτό του..." Σελ. 35
"Όσο περισσότερο κοιτάζουμε έναν άνθρωπο, τόσο πιο σακατεμένος μας φαίνεται επειδή είναι τόσο σακατεμένος όσο δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, κι ωστόσο έτσι είναι." Σελ. 37
"Γινόμαστε ποταποί όταν ξεπερνούμε τα πενήντα και ζούμε κι άλλο, υπάρχουμε κι άλλο." Σελ. 40
"Μισούσε πατέρα, μάνα, αδελφή, σε όλους αυτούς επέρριπτε τη δυστυχία του. Τους κατηγορούσε ακατάπαυστα για το ότι τον υποχρέωσαν να υπάρξει, για το ότι τον έριξαν μέσα στη φοβερή μηχανή της ύπαρξης, για να βγει μετά απ' αυτή αχρηστευμένος." Σελ. 50
"Δεν κατάφερα να προσηλωθώ με τον πιο ακραίο τρόπο σ' αυτή την επιθυμία, είπε, και οι επιθυμίες μας εκπληρώνονται μόνο όταν προσηλωνόμαστε σ' αυτές με τον πιο ακραίο τρόπο." Σελ. 53
"...όποιος αυτοκτονεί δεν αυτοκτονεί ποτέ κατά την ευνοϊκότερη γι' αυτόν χρονική στιγμή, μα ο λεγόμενος φυσικός θάνατος είναι πάντοτε ο θάνατος που επέρχεται κατά την ευνοϊκότερη χρονική στιγμή." Σελ. 58
"Οι απλοί άνθρωποι όμως δεν καταλαβαίνουν τους περίπλοκους και σε αποκρούουν πάλι πίσω στον εαυτό σου, πιο αδυσώπητα απ' όλους τους άλλους, σκέφτηκα." Σελ. 61
"Να μην αφήνεις πίσω σου ίχνη είναι, ναι, κι αυτή μία από τις ρήσεις του." Σελ. 62
"Τον συνάρπαζαν οι άνθρωποι στην δυστυχία τους, δεν τον έλκυαν οι ίδιοι οι άνθρωποι, αλλά η δυστυχία τους, και την έβρισκε παντού, όπου υπήρχαν άνθρωποι, ήταν ανθρωπομανής επειδή ήταν δυστυχιομανής.' Σελ. 72
"Αφού δεν γεννήθηκα φιλόσοφος, έχω γίνει ειδικός στους αφορισμούς, όχι εντελώς ασύνειδα οφείλω να πω, ένας από κείνους τους αντιπαθητικούς συμμετέχοντες στη φιλοσοφία, που υπάρχουν κατά χιλιάδες, μου είπε, σκέφτηκα. Με πάρα πολύ μικρές εμπνεύσεις ν' αποβλέπεις στην πάρα πολύ μεγάλη επίδραση και να εξαπατάς την ανθρωπότητα, μου είπε, σκέφτηκα." Σελ. 73
"Λέω κάτι, μου είπε, σκέφτηκα, και λέω κάτι τελείως διαφορετικό, και έτσι σε όλη μου τη ζωή προκαλώ παρανοήσεις, τίποτε άλλο παρά παρανοήσεις, μου είπε, σκέφτηκα." Σελ. 77
"Οι φιλίες, σκέφτηκα, όπως δείχνει η πείρα, είναι εντέλει εφικτές επί μακρόν μόνο αν οικοδομούνται πάνω στο κοινό οικονομικό υπόβαθρο των εμπλεκομένων, σκέφτηκα, όλα τα άλλα είναι σοφίσματα." Σελ. 80
"Σε ολόκληρη τη ζωή μας τρέχουμε για να ξεφύγουμε από τον ερασιτεχνισμό κι αυτός μονίμως μας προφταίνει..." Σελ. 85
"...οι δεξιοτέχνες πιανίστες είναι γεροί άνθρωποι με τερατώδη δύναμη αντίστασης..." Σελ. 88
"Όποιον δεν μπορεί να γελάσει δεν πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά..." Σελ. 90
"Ο δάσκαλος που δεν είναι ιδιοφυΐα θα γίνει από την ιδιοφυΐα ιδιοφυής της δάσκαλος κατ΄αυτή την ορισμένη χρονική στιγμή επί έναν τελείως ορισμένο χρόνο, σκέφτηκα." Σελ. 95
"Ο λεγόμενος διανοούμενος μισεί το λεγόμενο διανοουμενισμό του και πιστεύει ότι θα βρει τη σωτηρία του κοντά στους λεγόμενους φτωχούς και παραμελημένους, που προηγουμένως τους ονόμαζαν ταπεινωμένους και καταφρονεμένους, έλεγε, μα βρίσκει εκεί, αντί για τη σωτηρία του, την ίδια βδελυρότητα, έλεγε, σκέφτηκα." Σελ. 100
"Είχα πάντοτε τη δυνατότητα να θαμπώνομαι ελεύθερα, δεν άφησα κανέναν και τίποτε να μειώνει το θάμπωμά μου, σκέφτηκα." Σελ. 103
"Πολλοί είναι, ναι, κατά βάθος ευτυχισμένοι επειδή είναι βαθιά χωμένοι στη δυστυχία, σκέφτηκα, και είπα μέσα μου ότι ο Βέρτχαϊμερ ήταν πιθανόν πραγματικά ευτυχισμένος επειδή είχε διαρκώς επίγνωση της δυστυχίας του, μπορούσε και τη χαιρόταν τη δυστυχία του." Σελ. 116
"...υπέφερε από μια αδιάλειπτη καλλιτεχνική μανία επιβεβαίωσης..." Σελ. 119
"Η ανασφάλεια του ανθρώπου είναι η φύση του, η απόγνωσή του..." Σελ. 126
"Παντού μες στα υπνοδωμάτιά τους έχουν τον κακόγουστο άγγελο του Ραφαήλ στον τοίχο, σκέφτηκα κοιτάζοντας τον άγγελο του Ραφαήλ στον τοίχο, που είχε ήδη εντελώς μουχλιάσει, μα είχε γίνει γι' αυτό πάλι υποφερτός." Σελ. 139
"Στη θεωρία τους καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους, μα στην πράξη δεν τους αντέχουμε, σκέφτηκα, τις περισσότερες φορές τους συναναστρεφόμαστε μόνο απρόθυμα και τους αντιμετωπίζουμε πάντοτε όπως τους βλέπουμε από την σκοπιά μας." Σελ. 146
"Η ίδια δεν είχε ποτέ αρκετά χρήματα και ποτέ αρκετό χρόνο και δεν ήταν ούτε μια φορά μόνο δυστυχισμένη, σε αντίθεση με τους λεπτούς κυρίους, όπως τους χαρακτήριζε, που είχαν πάντοτε αρκετά χρήματα και αρκετό χρόνο και μιλούσαν διαρκώς για τη δυστυχία τους." Σελ. 156
"θέλουμε συνεχώς να καθίσουμε μαζί μ' εκείνους που αισθανόμαστε να μας ελκύουν σε όλη μας τη ζωή, ίσα ίσα μαζί μ΄εκείνους τους λεγόμενους απλούς ανθρώπους, που φυσικά τους φανταζόμαστε τελείως διαφορετικούς απ' ό,τι πραγματικά είναι γιατί, αν καθίσουμε πραγματικά μαζί τους, βλέπουμε ότι δεν είναι έτσι όπως φανταστήκαμε και δεν ανήκουμε καθόλου σ' αυτούς, όπως νομίσαμε ότι συμβαίνει, και στο τραπέζι τους και ανάμεσά τους δεχόμαστε πάντοτε μόνο τις προσβολές που φοβόμασταν πως θα δεχτούμε..." Σελ. 159
"Έχουμε συνεχώς να κάνουμε με τέτοιους αποτυχημένους και με τέτοιους ανθρώπους του αδιεξόδου..." Σελ. 162
"Ενεργούμε άδικα, προσβάλλουμε τους ανθρώπους μόνο για ν' αποφύγουμε τη στιγμή μιας μεγαλύτερης έντασης, μια δυσάρεστη αναμέτρηση..." Σελ. 164
"Ο λεγόμενος διανοούμενος μισεί το λεγόμενο διανοουμενισμό του και πιστεύει ότι θα βρει τη σωτηρία του κοντά στους λεγόμενους φτωχούς και παραμελημένους, που προηγουμένως τους ονόμαζαν ταπεινωμένους και καταφρονεμένους, έλεγε, μα βρίσκει εκεί, αντί για τη σωτηρία του, την ίδια βδελυρότητα, έλεγε, σκέφτηκα." Σελ. 100
"Είχα πάντοτε τη δυνατότητα να θαμπώνομαι ελεύθερα, δεν άφησα κανέναν και τίποτε να μειώνει το θάμπωμά μου, σκέφτηκα." Σελ. 103
"Πολλοί είναι, ναι, κατά βάθος ευτυχισμένοι επειδή είναι βαθιά χωμένοι στη δυστυχία, σκέφτηκα, και είπα μέσα μου ότι ο Βέρτχαϊμερ ήταν πιθανόν πραγματικά ευτυχισμένος επειδή είχε διαρκώς επίγνωση της δυστυχίας του, μπορούσε και τη χαιρόταν τη δυστυχία του." Σελ. 116
"...υπέφερε από μια αδιάλειπτη καλλιτεχνική μανία επιβεβαίωσης..." Σελ. 119
"Η ανασφάλεια του ανθρώπου είναι η φύση του, η απόγνωσή του..." Σελ. 126
"Παντού μες στα υπνοδωμάτιά τους έχουν τον κακόγουστο άγγελο του Ραφαήλ στον τοίχο, σκέφτηκα κοιτάζοντας τον άγγελο του Ραφαήλ στον τοίχο, που είχε ήδη εντελώς μουχλιάσει, μα είχε γίνει γι' αυτό πάλι υποφερτός." Σελ. 139
"Στη θεωρία τους καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους, μα στην πράξη δεν τους αντέχουμε, σκέφτηκα, τις περισσότερες φορές τους συναναστρεφόμαστε μόνο απρόθυμα και τους αντιμετωπίζουμε πάντοτε όπως τους βλέπουμε από την σκοπιά μας." Σελ. 146
"Η ίδια δεν είχε ποτέ αρκετά χρήματα και ποτέ αρκετό χρόνο και δεν ήταν ούτε μια φορά μόνο δυστυχισμένη, σε αντίθεση με τους λεπτούς κυρίους, όπως τους χαρακτήριζε, που είχαν πάντοτε αρκετά χρήματα και αρκετό χρόνο και μιλούσαν διαρκώς για τη δυστυχία τους." Σελ. 156
"θέλουμε συνεχώς να καθίσουμε μαζί μ' εκείνους που αισθανόμαστε να μας ελκύουν σε όλη μας τη ζωή, ίσα ίσα μαζί μ΄εκείνους τους λεγόμενους απλούς ανθρώπους, που φυσικά τους φανταζόμαστε τελείως διαφορετικούς απ' ό,τι πραγματικά είναι γιατί, αν καθίσουμε πραγματικά μαζί τους, βλέπουμε ότι δεν είναι έτσι όπως φανταστήκαμε και δεν ανήκουμε καθόλου σ' αυτούς, όπως νομίσαμε ότι συμβαίνει, και στο τραπέζι τους και ανάμεσά τους δεχόμαστε πάντοτε μόνο τις προσβολές που φοβόμασταν πως θα δεχτούμε..." Σελ. 159
"Έχουμε συνεχώς να κάνουμε με τέτοιους αποτυχημένους και με τέτοιους ανθρώπους του αδιεξόδου..." Σελ. 162
"Ενεργούμε άδικα, προσβάλλουμε τους ανθρώπους μόνο για ν' αποφύγουμε τη στιγμή μιας μεγαλύτερης έντασης, μια δυσάρεστη αναμέτρηση..." Σελ. 164
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου