Ο Jean Echenoz βιογραφεί, ρυθμικά, κυνικά, ειρωνικά, σφυρίζοντας αδιάφορα με σεβασμό, τον θρυλικό δρομέα μεγάλων αποστάσεων Emil Zátopek.
"...στην Τσεχοσλοβακία, παραδοσιακά, από τον δέκατο όγδοο αιώνα, ο δάσκαλος είναι πάνω απ' όλα κάντορας., επιφορτισμένος να διδάξει στα παιδιά τραγούδι, να τα μάθει ν΄ακούν και να γνωρίσουν τη μουσική." σελ. 14
"Αφού τρέχω που τρέχω, δεν είναι καλύτερα να τρέχω γρήγορα;" σελ. 21
"Οι έκτατοι απεσταλμένοι βγάζουν το σημειωματάριό τους απ' την τσέπη τους και σαλιώνουν τα χείλη τους στιλβώνοντας τα επίθετά τους για ν' αποδώσουν καλά τη σκηνή, οι ρεπόρτερ των Επικαίρων και οι οπερατέρ την κινηματογραφούν και τη φωτογραφίζουν ασμένως, οξύνοντας τις γωνίες τους." σελ. 45
"Τ' όνομά του είναι ακόμα ελάχιστα γνωστό εκτός συνόρων της πατρίδας του, κι οι άνθρωποι έχουν την εντύπωση ότι δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος, γιατί του το επαναλαμβάνουν σε όλους τους τόνους, σαν για να του το μάθουν." σελ. 49
"Υπάρχουν δρομείς που σου δίνουν την εντύπωση ότι ύπτανται, άλλοι ότι χορεύουν, άλλοι ότι παρελαύνουν, κάποιοι ότι τρέχουν σαν καθισμένοι στα γόνατα. Υπάρχουν ορισμένοι που είναι σαν να σπεύδουν ολοταχώς εκει που μόλις τους έχουν φωνάξει. Ο Εμίλ, τίποτα απ' όλα αυτά." σελ. 51
"Στην κούρσα δίνει την εντύπωση ενός πυγμάχου που παλεύει με τη σκιά του, κι έτσι όλο του το σώμα φαίνεται σαν μηχανισμός χαλασμένος, εξαρθρωμένος, επώδυνος, με εξαίρεση την αρμονία των ποδιών του που δαγκώνουν και μασάνε αχόρταγα τον στίβο." σελ. 53
"Κι έπειτα, διαβεβαιώνει, οι ατομικοί άθλοι δεν έχουν καμία σημασία. Αυτό που μετράει, είναι να προσελκύσεις τις εργατικές μάζες στα στάδια." σελ. 75
"Είναι η πρώτη φορά που χαμογελάει τρέχοντας, δείχνοντας όλα του τα δόντια, χωρίς να πάψει να θαυμάζει το τοπίο. Μόνο αυτόγραφα δε χαρίζει στο δρόμο του, μόνο τις εντυπώσεις του δε λέει για την αξιαγάπητη φινλανδική εξοχή, ευφρόσυνο ντεκόρ με ελατώνες και κριθαροχώραφα, βράχια καφετιά και σημύδες, λιμνούλες που αστραποβολούν στον ήλιο." σελ. 91
"Αυτό το όνομα, Ζάτοπεκ, που δεν ήταν τίποτα, που δεν ήταν παρά ένα παράξενο όνομα, αρχίζει να πλαταγίζει παγκοσμίως με τις τρεις κινητές και μηχανικές συλλαβές του, αμείλικτο βαλς σε τρεις χρόνους, ήχος καλπασμού, βούισμα τουρμπίνας, ρετάρισμα από μπιέλες ή βαλβίδες στο οποίο δίνει ρυθμό το καταπληκτικό κ και του οποίου προπορεύεται το αρκτικό ζ που ήδη πάει πολύ γρήγορα: λες ζζζ, κι όλα αρχίζουν να τρέχουν, θαρρείς κι αυτό το σύμφωνο είναι ο αφέτης." σελ. 98
"Θα χαρώ πολύ να τους νικήσω, επιμένει, αποκαλύπτοντας περισσότερα δόντια από ποτέ. Έτσι απλά. Καμιά φορά, σου σπάει τα νεύρα." σελ. 103
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου