Η Ζήλια, του Αλαίν Ρομπ-Γκριγιέ

Η απομόνωση και η επανάληψη θεριεύουν τη ζήλια. Ο χώρος είναι πάντα ο ίδιος. Ένα σπίτι, σε μια μπανανοφυτεία, στην Αφρική. Το σπίτι και η φυτεία περιγράφονται με την παραμικρή τους λεπτομέρεια, συνεχώς, ξανά και ξανά, πολλές φορές με τις ίδιες προτάσεις. Τα περιστατικά λίγα. Περιγράφονται συνεχώς, κάθε φορά και από άλλη οπτική γωνία, κάθε φορά και μια πληροφορία παραπάνω. Ο χρόνος μπερδεύεται, όπως και η διαδοχή των γεγονότων. Ο Φρανκ, από τη γειτονική φυτεία, έρχεται για δείπνο. Η Α... τακτοποιεί τις θέσεις ώστε να κάθονται κοντά. Την τρίτη θέση, την καταλαμβάνει ο άντρας της Α... Δεν ονομάζεται, δεν περιγράφεται ποτέ. Θα μπορούσε να είναι ο αφηγητής, στο μυαλό του οποίου βρισκόμαστε. Στην τέταρτη θέση θα μπορούσε να κάθεται η γυναίκα του Φρανκ. Δεν έρχεται ποτέ. Το κλίμα της Αφρικής την έχει καταβάλλει. Ο Φρανκ και η Α... μιλάνε για ένα μυθιστόρημα που διαβάζουν. Ο Φρανκ έχει πρόβλημα με το φορτηγό του, θα αναγκαστεί να πάει στην πόλη, να αγοράσει καινούργιο. Ευκαιρία να πάει και η Α..., έχει κάτι ψώνια να κάνει. Το ταξίδι είναι μεγάλο, θεωρητικά θα γυρίσουν αργά το βράδυ. Όταν κάθονται έξω, για απεριτίφ ή καφέ, πάλι ο Φρανκ και η Α... κάθονται δίπλα. Προσέχουμε σιωπές, μισόλογα, ανεπαίσθητες κινήσεις, υπονοούμενα για την υπόθεση του βιβλίου που διαβάζουν. Στο δείπνο η Α... βλέπει μια σαρανταποδαρούσα στον τοίχο, ο Φρανκ τρέχει να την σκοτώσει. Την ημέρα του ταξιδιού, μια βλάβη του αυτοκινήτου θα τους αναγκάσει να διανυκτερεύσουν στην πόλη. Η Α..., στο δωμάτιό της, γράφει αναστατωμένη ένα γράμμα. Βιβλίο για ψυχαναγκαστικούς αναγνώστες, αξίζει να διαβαστεί μονορούφι. Τότε, το τρικ του συγγραφέα, η προσομοίωση ενός αναστατωμένου μυαλού, που επαναφέρει ξανά και ξανά συγκεκριμένες, επώδυνες, σκηνές, λειτουργεί μοναδικά. 

"Το παράθυρο του υπνοδωματίου - εκείνο που βρίσκεται πιο κοντά στο διάδρομο - ανοίγει διάπλατα, πλαισιώνοντας το πάνω μέρος του σώματος της Α... Η Α... λέει "Καλημέρα", με τον πρόσχαρο τόνο κάποιου που έχει κοιμηθεί καλά και ξυπνά ευδιάθετος· ή τουλάχιστον κάποιου που προτιμά να μη δείχνει τι τον απασχολεί - αν τον απασχολεί κάτι - και για λόγους αρχής φορά πάντα το ίδιο χαμόγελο· το ίδιο χαμόγελο που μπορεί να σημαίνει εξίσου περιφρόνηση, εμπιστοσύνη ή απόλυτη έλλειψη συναισθημάτων." (σελ. 35)