Το μπλε είναι το πιο ζεστό χρώμα, της Julie Maroh.

Στην αυτοβιογραφία του, ο Λουίς Μπουνιουέλ μας λέει πως όταν εργαζόταν στο Χόλιγουντ ως υπεύθυνος μετάφρασης, ή κάτι τέτοιο, κι ερχόταν κάποιος να του διηγηθεί την τάδε προχωρημένη ταινία, όπου η τάδε διάσημη ηθοποιός κάνει τα αίσχη, εκείνος του έλεγε: "σταμάτα, θα σου πω το φινάλε: στο τέλος πεθαίνει". Αυτό το ανέκδοτο μου ήρθε στο μυαλό με το που ξεκίνησα να διαβάζω το κόμικ "Το μπλε είναι το πιο ζεστό χρώμα" ("με τη δική μας Αντέλ Εξαρχόπουλος"). Ο θάνατος είναι μια κάποια ευκολία. Εντείνει το μήνυμα ή τιμωρεί τις ανηθικότητες. Το μελοδραματικό κόμικ της Julie Maroh ξεκινά με την Έμα να επισκέπτεται το σπίτι της νεκρής Κλεμεντίν. Θα της δώσουν το ημερολόγιο της τελευταίας, και μέσω αυτού, θα μάθουμε την ιστορία τους. Η Κλεμεντίν πάει στην πρώτη λυκείου. Δεν φαίνεται να την ελκύουν τα αγόρια, παρ' όλο που ξεκινάει μια πλατωνική σχέση με έναν μεγαλύτερο από το σχολείο της. Ενώ τον περιμένει στο πρώτο τους ραντεβού, θα δει να περνάει από δίπλα της, αγκαλιά με μια άλλη κοπέλα, μια κοπέλα με μπλε μαλλιά. Θα της γίνει έμμονη ιδέα. Θα την ξανασυναντήσει σε ένα γκέι μπαρ, όπου θα πάει με τον γκέι κολλητό της Βαλεντίν. Η Έμα, η κοπέλα με τα μπλε μαλλιά, είναι στην Καλών Τεχνών, ακτιβίστρια, πολιτικοποιημένη και σε περίεργη σχέση δυο χρόνων. Η Maroh σχεδιάζει με το ευρωπαϊκό στυλ της γενιάς που μεγάλωσε με manga. Μπορούμε να το πούμε μη στυλ. Το χαλαρό σχέδιο και τα υδατοχρώματα συνδυάζονται κακόγουστα, σε μερικά καρέ, με εφέ υπολογιστή - συνήθως για να δημιουργηθεί η ψευδαίσθηση της εστίασης. Αφηγηματικά στρωτό, σαν φιλμ, το κόμικ διαβάζεται εύκολα κι ευχάριστα. Συγκινεί σε πολλές ειλικρινείς σκηνές του. Προς το τέλος, μαθαίνουμε, βιαστικά, και για μια άλλη σχέση της Κλεμεντίν. Δυστυχώς, δεν πρέπει να αποδέχτηκε ποτέ ότι ήταν ομοφυλόφιλη. Ίσως γιαυτό να πέθανε στο φινάλε.