Η Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας του Μπουνιουέλ

Στην Κρυφή Γοητεία της Μπουρζουαζίας, για λίγα δευτερόλεπτα, ο μεγάλος Ισπανός σκηνοθέτης μας δείχνει την υπέροχη Bulle Ogier να ρίχνει έναν γύρο, με τα μάτια, του πλαισίου του κινηματογραφικού κάδρου, όπως, στον Εξολοθρευτή Άγγελο, οι ήρωες εξέταζαν την κάσα της πόρτας πέρα από την οποία δεν μπορούσαν να περάσουν. Η μπουρζουαζία για τον Μπουνιουέλ είναι μια παράσταση. Οι μπουρζουά ήρωες έχουν συγκεκριμένα λόγια, κουστούμια, κινησιολογία, γούστα. Εκφράζουν συγκεκριμένες ιδέες, όμορφες να τις ακούς, αλλά που ποτέ δεν τηρούν. Στον Εξολοθρευτή Άγγελο, η καταστροφή έρχεται από μέσα. Οι χαρακτήρες χαλαρώνουν, χάνουν τα λόγια τους, λένε τις σκέψεις τους, γίνονται "ζώα". Η μόνη λύση είναι να επανέλθουν στην αρχική "θέση" τους. Στην Κρυφή γοητεία, η καταστροφή έρχεται από την ίδια την ζωή που βάζει τρικλοποδιές στα ανούσια τραπέζια / παραστάσεις τους. Ο Εξολοθρευτής Άγγελος κλείνει με σκηνές εξέγερσης. Η Κρυφή Γοητεία, με τον μπουρζουά θίασο να περιπλανιέται στην ερημιά. Γιαυτό και πήρε και το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.

Glenn Gould, A Life off Tempo, της Sandrine Revel

Τα κόμικ είναι αφήγηση. Δηλαδή, τα κόμικ είναι ρυθμός. Τα καρέ, που γεμίζουν μια σελίδα κόμικ, ανάλογα με το μέγεθός τους, την εικαστική λεπτομέρεια, το κείμενο και το χρώμα που περιέχουν, μπορούν είτε να αιχμαλωτίσουν το βλέμμα είτε να το στείλουν στο επόμενο καρέ με συνοπτικές διαδικασίες. Στην περίπτωση των γιγάντων της τέχνης του κόμικ, μπορούμε -γιατί όχι- να μιλήσουμε και για την μουσικότητα των σελίδων τους.

Η Sandrine Revel, στην μη γραμμική αφήγηση της ζωής του Γκλεν Γκουλντ μέσα από σύντομα επεισόδια, παρεμβάλει, συχνά, σελίδες γεμάτες καρέ με τον Γκούλντ εν δράσει, τα οποία τα παραθέτει "βουβά", χωρίς τις γνωστές παρτιτούρες και τα ηχητικά εφέ που χρησιμοποιούνται σε ανάλογες περιπτώσεις, για να δηλώσουν τον ήχο, στα κόμικ. Έτσι, ίσως να γίνεται ακόμα πιο έντονο το αίσθημα της μοναξιάς του Γκουλντ. Ίσως και να θέλει να σχολιάσει, η Sandrine, το τι καταλαβαίνουμε από το παίξιμο μιας ιδιοφυΐας.

Twin Peaks S03E18, του Ντέιβιντ Λιντς

On the Camino, του Jason

Μέχρι χθες, ο νορβηγός καρτουνίστας Τζέισον ήταν από τους αγαπημένους μου σύγχρονους δημιουργούς των κόμικς. Χθες, έκατσα και διάβασα την αγγλική έκδοση του πρόσφατου βιβλίου του. Με το γνωστό του ντεντπαν στυλ και την ανεπανάληπτη αίσθηση του ρυθμού που διαθέτει, στο βιβλίο αυτό, μας αφηγείται πως, για να γιορτάσει τα 50α του γενέθλια, παρότι μη χριστιανός (δεν γράφει άθεος), έκατσε κι έκανε την γνωστή διαδρομή του Αγίου Ιακώβου της Κομποστέλα. Γνωστός σινεφίλ ο ίδιος, στο βιβλίο θυμάται κάνα δυο φορές μια ταινία με τον Μάρτιν Σιν, το Δε Γουέι, όταν του σκίζεται η μπλούζα φωνάζει Στέλλα, θυμάται κάπου κάτι από τον Ρίντλεϊ Σκοτ, ρίχνει και κάνα δυο άλλες αναφορές σε ταινίες, αλλά, πανάθεμα τον, ούτε μια (1) φορά δεν αναφέρει τον Γαλαξία του μεγάλου ισπανού σκηνοθέτη Λουίς Μπουνιουέλ (!;).

Παιδιά, δεν κάνουμε δουλειά, έτσι.

Mouchette, του Robert Bresson

Ζηλευτή χρήση των άνω άκρων στην Μουσέτ του Μπρεσόν.
Μια Μελέτη

Στην πρώτη φωτό, η δασκάλα κρατάει με το ένα χέρι το κεφάλι της Μουσέτ πάνω από το πιάνο, ενώ με το άλλο της παίζει την μελωδία του τραγουδιού που δεν τραγουδάει η Μουσέτ. Την ίδια στιγμή, το χέρι μοιάζει να ανήκει στην Μουσέτ, που, σκυμμένη πάνω από το πιάνο, βγάζει νευρικά την μελωδία. Στην δεύτερη, η Μουσέτ ζεσταίνεται στην φωτιά ενώ ομιλεί με τον μελλοντικό βιαστή/εραστή της. Ο Μπρεσόν, πολύ σωστά αφήνει έξω από το πλάνο την φωτιά ωστέ το χέρι όχι μόνο να δέχεται την θαλπωρή αλλά να φαίνεται και πως εκφράζει και μια κάποια ένσταση. Ο Μπουνιουέλ που μισούσε την ψυχολογία, συνήθιζε να δίνει οδηγίες του στυλ "σε αυτή τη σκηνή θέλω να φαίνονται τα χέρια σου συνεχώς" στους ηθοποιούς του.

Η Σιωπή της Θάλασσας, του Vercors

Σε κάποιο σημείο της Σιωπής της Θάλασσας του Vercors (εξαιρετική και η ταινία του Μελβίλ), ο ναζί αξιωματικός, για να καλοπιάσει τους ακατάδεχτους γάλλους "οικοδεσπότες" του, που σιωπαίνουν επιδεικτικά, επικαλείται την ιστορία της Πεντάμορφης και του Θεριού. Κι εμείς, για πρώτη φορά, συνειδητοποιούμε τι είναι η ιστορία της Πεντάμορφης και του Θεριού: το "θα δεις που με τον καιρό θα τον συνηθίσεις, να δεις που μπορεί και να τον αγαπήσεις" που έλεγαν, στις παλιές ελληνικές ταινίες, οι γονείς, στις κόρες που ήθελαν να παντρέψουν με συνοικέσιο, για να τις καλοπιάσουν.

Το Έγκλημα του Ψυχικού, του Παύλου Νιρβάνα

Έρευνα

ΤΑ ΚΟΜΙΚΣ

ΣΤΟ

ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΟΡΝΟ

ΤΩΝ 10's

-

Η περίπτωση του

Infidelite (2011)

-

Οπτικό ντοκουμέντο