La perle, του Henri d' Ursel

Φυλαχτό, του Roberto Bolaño

"Εγώ είμαι η φίλη όλων των Μεξικανών. Θα μπορούσα να πω: Είμαι η μητέρα της μεξικάνικης ποίησης. Όμως καλύτερα να μην το πω. Εγώ γνωρίζω όλους τους ποιητές και όλοι οι ποιητές με γνωρίζουν. Οπότε θα μπορούσα να το πω. Θα μπορούσα να πω: Είμαι η μητέρα και φυσάει ένας αναθεματισμένος ζέφυρος αιώνες τώρα, όμως καλύτερα να μην το πω." Σελ. 11

"...βρε παιδάκι μου, η σκόνη ταιριάζει πάντα με τη λογοτεχνία." Σελ. 14

"...όπου υπήρχε επίσης ένας ασημένιος βάτραχος, ένας βάτραχος του οποίου το δέρμα έμοιαζε να έχει απορροφήσει όλη την τρέλα της μεξικάνικης σελήνης." Σελ. 19

"...κι εγώ έπαιρνα εκείνα τα χαρτιά και τα διάβαζα σιωπηλή, με την πλάτη στραμμένη στο τραπέζι όπου όλοι έκαναν προπόσεις και προσπαθούσαν αγωνιωδώς να φανούν επινοητικοί ή ειρωνικοί ή κυνικοί, δύστυχα αγγελούδια μου..." Σελ. 33

"... από εκείνο το τόσο περιποιημένο γρασίδι που πλαισιώνει τη Σχολή σαν μια πράσινη θάλασσα πάντοτε πρόθυμη για εξομολογήσεις και για έρωτα." Σελ. 37

"...υπάρχουν ποιητές και ποίηση που αντέχουν σε οποιοδήποτε διάβασμα, όμως άλλα, η πλειονότητα, δεν αντέχουν..." Σελ. 41

"...έπεσε μια ιδιόμορφη σιγή, μια σιγή που ούτε στα μουσικά λεξικά ούτε στα φιλοσοφικά λεξικά δεν καταγράφεται..." Σελ. 43

"...ίσως αυτό που είδα έξω να ήταν η σκιά ενός δέντρου. Όπως η στοά της λατινικής λογοτεχνίας, όπως η στοά της ελληνικής λογοτεχνίας. Αχ, εμένα μου αρέσει τόσο πολύ η ελληνική λογοτεχνία, από τη Σαπφώ μέχρι τον Γιώργο Σεφέρη." Σελ. 45

"...η Έλενα είπε ότι η καφετέρια εκείνη την ώρα της φαινόταν ολέθρια · εγώ δεν είπα την άποψή μου, όμως τώρα δεν βλέπω τον λόγο να μην την πω: Η καφετέρια την ώρα εκείνη εμένα μου φαινόταν μεγαλειώδης, χρησιμοποιημένη και μεγαλοπρεπής, φτωχή και απολύτως ελεύθερη, διάτρητη από τις τελευταίες αναλαμπές του ήλιου της κοιλάδας, μια καφετέρια που μου ζητούσε ψιθυριστά να μείνω εκεί μέχρι το τέλος και να διαβάσω ένα ποίημα του Ρεμπώ, μια καφετέρια για την οποία άξιζε τον κόπο να κλάψεις." Σελ. 64

"Η μεξικάνικη αργκό είναι μαζοχιστική. Και μερικές φορές είναι σαδομαζοχιστική." Σελ. 75

"...σιγά μην είναι η αφρίζουσα ελπίδα αυτοί οι μεθύστακες νεολαίοι που ξέρουν μόνο να μιλούν άσχημα για τον Χοσέ Εμίλιο, αυτά τα σφουγγάρια που έχουν ειδικότητα στην τέχνη της φιλοξενίας αλλά όχι στην τέχνη της ποίησης." Σελ. 82

"Εγώ ήμουν αυτή που έβλεπε το παρελθόν και όσες βλέπουν το παρελθόν δεν πληρώνουν ποτέ. Επίσης έβλεπα το μέλλον αλλά αυτές πληρώνουν μεγάλο αντίτιμο, μερικές φορές το αντίτιμο είναι η ζωή ή τα λογικά τους..." Σελ. 83

"Ή τα δάκρυά μου που νότιζαν σαν δρόσος τη μισητή πραγματικότητα, μισητή σαν την εχθρική συχνά γλώσσα μας." Σελ. 84

"Έτσι είναι η Ιστορία ένα σύντομο διήγημα τρόμου." Σελ. 85

"...και μαζί του πέρασε ένας χλιαρός αέρας ελαφρώς υγρός που θύμιζε ασταθείς γεωμετρίες, που θύμιζε μοναξιές, που θύμιζε σχιζοφρένειες και σφαγεία..." Σελ. 87

"Εγώ μιλούσα και επινοούσα περιπέτειες και η λιποψυχία του Ερνέστο εξαφανιζόταν, εξαφανιζόταν η μελαγχολία του, ή τουλάχιστον λιποψυχία και μελαγχολία δονούνταν, ξεσκονίζονταν, ανάπνεαν." Σελ. 102

"...αλλά με ένα νεκροταφείο του 2666..." Σελ. 109

'Αυτό συμβαίνει πάντοτε με τα βλέμματα περιέργειας: τείνουν να μετατραπούν σε κάτι άλλο με την πρώτη ευκαιρία· λιώνουν, αλλά δεν λιώνουν εντελώς· μένουν στα μισά του δρόμου..." Σελ. 120

"Η καθημερινότητα είναι κάτι ακίνητο και διαφανές που διαρκεί μονάχα μερικά δευτερόλεπτα." Σελ. 129

"Οι γυναίκες της Λατινικής Αμερικής, απ' όσο ξέρω εγώ τουλάχιστον, δίνουμε μόνο ένα φιλί. ένα φιλί σε ένα μάγουλο. Οι Ισπανίδες δίνουν δυο. Οι Γαλλίδες δίνουν τρία. Όταν εγώ ήμουν κοπελίτσα πίστευα ότι τα τρία φιλιά που έδιναν οι Γαλλίδες σήμαιναν: ελευθερία, ισότητα, αδερφοσύνη." Σελ. 139

 "Η αλήθεια είναι ότι οι νέοι ποιητές συνήθως καταλήγουν να γίνουν γέροι αποτυχημένοι δημοσιογράφοι." Σελ. 148

"Εγώ παραδέχομαι ότι θα μου άρεσε πολύ να μάθω πως πηδούσε ο Τσε Γκεβάρα. Φυσιολογικά, εντάξει, αλλά πώς." Σελ. 150

"Στη Λατινική Αμερική κανένας (εκτός ίσως από τους Χιλιανούς) δεν ντρέπεται που είναι φτωχός." Σελ. 164

"'Ολοι μας έχουμε μια παλιά αγάπη για την οποία μιλάμε όταν πια δεν μπορείς να για τίποτα και κοντεύει το ξημέρωμα." Σελ. 171

"Όμως όλα τα αγάλματα πετούν, με θεϊκή παρέμβαση ή πιο συχνά με δυναμίτη, όπως πέταξε το άγαλμα του Χάινε. Οπότε ας μην εμπιστευόμαστε πολύ τα αγάλματα." Σελ. 195 

Έλληνας ζητάει Ελληνίδα, του Friedrich Dürrenmatt

"Όχι", έλεγε η Ζωρζετ. "Εγώ ξέρω πως ο Ωγκύστ δεν πιστεύει λέξη απ' όσα γράφουν οι εφημερίδες."

"Λοιπόν, δεν πιστεύει, ας πούμε, στα αποτελέσματα των αθλητικών αγώνων που γράφουν οι εφημερίδες;" Σελ. 12

"...ήταν μια καλή καθολική με τον τρόπο της, πήγαινε στην εκκλησία - όταν πήγαινε - για να κλάψει ολόψυχα (αν το ίδιο ολόψυχα έκλαιγε και στον κινηματογράφο)." Σελ. 13

"-Όμως, Μαντάμ Μπήλερ, μ' αυτήν την ομίχλη, μ' αυτό το κρύο και μ' αυτή τη  βροχή, νοσταλγώ, όπως κάθε χειμώνα, την πατρίδα μου, που δεν την έχω δει ποτέ, την Πελοπόννησο με τους κοκκινωπούς βράχους και το γαλάζιο ουρανό της (διάβαζα κάποτε ένα άρθρο στο "Ματς"), και δε θέλω να παντρευτώ παρά μόνο Ελληνίδα, γιατί κι' εκείνη θα νοιώθει τόσο εγκαταλειμμένη σ' αυτή τη χώρα όσο κι εγώ.

-Είστε σκέτος ποιητής, είπε τότε η Ζωρζετ και σκούπισε τα μάτια της." Σελ. 20

"Ο Αρχίλοχος σφιγγόταν στις μαλακές τρίχες του παλτού της, ο άδειος δρόμος, η Κυριακή, ο καιρός τον ανάγκασαν να χωθεί κάτω από τη μικρή κόκκινη ομπρέλα της. Προχωρούσαν με ρυθμό, σχεδόν σαν ένα αληθινό ζευγάρι ερωτευμένων." Σελ. 26

"Η βροχή είχε σταματήσει, η ομίχλη είχε αραιώσει. Είχε μεταμορφωθεί σε φαντασμαγορικές φιγούρες, σε ξαπλωμένους δράκοντες, σε βραδυκίνητες αρκούδες, και σε γίγαντες, που γλιστρούσαν αργά πάνω από τις βίλλες, τις τράπεζες, τα κυβερνητικά κτίρια και τα μέγαρα, σπρώχνοντας η μια την άλλη, ανέβαιναν ψηλά και σκόρπιζαν." Σελ. 29

"Κοίταζαν τον ήλιο να βυθίζεται πίσω από τα δέντρα σαν κόκκινο παιδικό μπαλόνι." Σελ. 35

"Είναι καιρός να πραγματώσουμε ριζοσπαστικά το δυτικό μας κόσμο. Οι πολιτικοί απέτυχαν. Αν αποτύχει και η βαρειά βιομηχανία, χάθηκαν όλα, αγαπητέ κύριε Αγαμέμων. Μόνο ο δημιουργικός άνθρωπος είναι πραγματικός άνθρωπος. Ο διορισμός σας αποτελεί μια δημιουργική πράξη, μια πράξη δημιουργικού σοσιαλισμού, που π ρ έ π ε ι ν' αντιτάξουμε στον αντιδημιουργικό κομμουνισμό." Σελ. 67

"... το ποτάμι σαν καθρέφτης, τα χρώματα το ένα δίπλα στο άλλο, χωρίς να συγχέονται, σκιές σαν τραβηγμένες από το χάρακα στους δρόμους και στις λεωφόρους." Σελ. 70

"Δεν έχεις καμία δουλειά να κάνεις σχόλια, αυτές δεν είναι δουλειές των ανδρών." Σελ. 71

"Αντίθετα, χαμογέλασε ο ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης, μια ευχάριστη εμφάνιση, ένα καλόγουστο ντύσιμο πρέπει να επαινείται, ιδιαίτερα σήμερα, που ορισμένοι κύκλοι, που υποστηρίζουν μιαν άθεη φιλοσοφία, είναι μόδα να ντύνονται προκλητικά ακατάστατα, σχεδόν σαν ζητιάνοι..." Σελ. 83

"Ο απαραίτητος φόρος - το κράτος, σαν νέος Μολώχ ζητάει τη θυσία του - είναι επίσης πληρωμένος." Σελ. 104

"Η δυστυχία δεν είναι εκπληκτική, αλλά συμβαίνει επειδή πρέπει να συμβεί, ενώ η ευτυχία συμβαίνει από σύμπτωση..." Σελ. 111

"... με την πελώρια σύζυγό του, που ξεχώριζε στο χώρο σαν αρχαίο βουνό, χιονισμένο με μαργαριτάρια..." Σελ. 125

"Άρπαξε τη μια εικόνα μετά την άλλη, και πέταξε τον Πρόεδρο της Δημοκρατία, τον Επίσκοπο, τον Αμερικανό Πρέσβυ, ακόμη και τη Βίβλο στο σκοτεινό βάθος της αυλής, που έμοιαζε με κουτί." Σελ. 131

"Φαίνεται πως κι οι αναρχικοί είναι λάθος πληροφορημένοι καμιά φορά." Σελ. 141

"...γενικά αυτό είναι ένα θέμα που δύσκολα χωράει συζήτηση, κι αν μπορεί να συζητηθεί, αυτό μπορεί να γίνει μόνο τη νύχτα εμπιστευτικά, γιατί σε κάθε συζήτηση εισχωρούν απόψεις και ηθικολογίες που είναι ανάρμοστες, κι επειδή οι αρετές, τα πάθη και τα λάθη των ανθρώπων συγχέονται τόσο, που εύκολα βγαίνει περιφρόνηση και μίσος, εκεί που θα ταίριαζε θαυμασμός και αγάπη." Σελ. 146

"Η δικαιοσύνη καταδικάζει το κακό, η ελπίδα θέλει να το διορθώσει, κι η αγάπη το παραβλέπει." Σελ. 147

"Πίσω από το πλήθος που δραπέτευε, ο Αρχίλοχος πέταξε και τη χειροβομβίδα, που φώτισε τον κήπο την ίδια στιγμή με το πρώτο φως της ανατολής." Σελ. 151

"Μα το Κρεμλίνο ήταν μακριά, το δολάριο απαραίτητο, η εξουσία γοητευτική." Σελ. 159

"Είναι σαν εγώ να προσηλύτισα τον κόσμο, κι ο κόσμος  εμένα, έτσι ώστε είμαστε πάλι στον ίδιο παρονομαστή κι όλα ήταν ανώφελα." Σελ. 161

Lost cat, του Jason

Ένας ντετεκτίβ, θα βρει μια γάτα κάτω από έναν κάδο απορριμάτων. Μετά, ο ίδιος ο ντετεκτίβ, με τη γάτα αγκαλιά, θα δει μιαν αγγελία εξαφάνισης της εν λόγω γάτας. Όταν ο ντετεκτίβ θα πάει να παραδώσει τη γάτα στην ιδιοκτήτριά της, η κυρία της γάτας, ιδιοκτήτρια και βιβλιοπωλείου, θα συνομιλήσει για αρκετή ώρα με τον ντετεκτίβ. Ο Jason, λαμπρός μάστορας της αφήγησης, θα παρουσιάσει υποδειγματικά τον εκτεταμένο διάλογό τους. Θα παρακολουθήσουμε τη γέννηση μιας ερωτικής έλξης.  Την επόμενη μέρα, η κυρία θα εξαφανιστεί. Ένας πελάτης θα έρθει στο γραφείο του ντετεκτίβ. Αναζητά τον πίνακα όπου παρουσιάζεται γυμνή η παλιά του αγάπη. Θέλει, όταν πεθάνει, να τον αποτεφρώσουν με τον πίνακα αγκαλιά. Οι δυο έρευνες, η επαγγελματική και η αισθηματική - ο ντετεκτίβ μας δεν μπορεί να την ξεχάσει την ιδιοκτήτρια της γάτας - θα εξελιχθούν παράλληλα, ενώ εμείς θα θυμηθούμε τον Μεγάλο Ύπνο και θα εκπλαγούμε ευχάριστα με το παιχνίδι του Νορβηγού δημιουργού ακόμα και με την επιστημονική φαντασία. 

World Map Room, του Yuichi Yokoyama

Στο (α)γωνιώδες σύμπαν του Yuichi Yokoyama, τρεις τύποι θα βρεθούν σε μια άγνωστή τους πόλη, όπου, όπως θα διαπιστώσουν, όλοι ντύνονται ομοιόμορφα. Την πόλη τη διασχίζει ένα ποτάμι. Πρέπει να το περάσουν για να πάνε κάπου. Το ποτάμι θα το περάσουν και θα φτάσουν και στον προορισμό τους. Αλλά το γιατί δε θα το μάθουμε ποτέ. Ούτε ιστορία θα υπάρξει. Το σήμα κατατεθέν των manga είναι η σπατάλη. Σπατάλη χαρτιού, μελανιού, δουλειάς, για την αφήγηση στιγμών που διαρκούν ακόμα και δευτερόλεπτα. Ο Yuichi Yokoyama σπαταλάει σελίδες για να περιγράψει την έκδοση των εισιτηρίων του μετρό, μια χαμηλή πτήση ενός αεροπλάνου, το στρίμωγμα των ανθρώπων που διασταυρώνονται σε ένα στενό χώρο και τις αντιδράσεις τους, την πλεύση με ένα πλεούμενο-σκάφη, την κίνηση μιας πομπής αυτοκινήτων, ένα κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης, το ξεφύλλισμα βιβλίων, το σουλάτσο στον κήπο. Κι εκεί όπου τα manga, συνήθως, αραιώνουν τις λεπτομέρειες της εικόνας για να εξασφαλίσουν τον απαιτούμενο ρυθμό της ανάγνωσης, ο Yuichi Yokoyama πνίγει τα καρέ του στις γραμμικές λεπτομέρειες. Τα πάντα είναι αισθητική για τον Ιάπωνα δεξιοτέχνη. Μια ακραία στυλιζαρισμένη αισθητική που αγωνιά να περιγράψει, να μεταδώσει, καθημερινές εμπειριες.

To Mauvais sang στη μεγάλη οθόνη.

Η άσφαλτος ζεματάει. Η ξυπόλητη Άννα δεν μπορεί να περάσει τον δρόμο, να πάει στο απέναντι ξενοδοχείο. Κοιτάει γύρω γύρω απορημένη, όταν, ο Άλεξ, έρχεται αργά από πίσω της, τη σηκώνει στα χέρια του και την πάει μέχρι τη ρεσεψιόν σηκωτή. Χάρη στη μεγάλη οθόνη διακρίνουμε μια ανεπαίσθητη έκφραση έκπληκτης χαράς στο λαμπερό πρόσωπο της Άννας. Έξω από το σινεμά, το απορριμματοφόρο ξαλαφρώνει του κάδους. Βαβούρα και μπόχα θέλουν να διώξουν τη μαγεία. Αμ, δε!

Ο δικαστής και ο δήμιος του, του Friedrich Dürrenmatt

"Ο νεκρός καθόταν δίπλα του ακίνητος, που και που μόνο, ίσως εξαιτίας κάποιας ανωμαλίας του δρόμου, σάλευε το κεφάλι του σαν ενός γέρου-σοφού Κινέζου." Σελ. 9

"Πολύ λίγα γνωρίζουμε και θεωρώ πως οι εφημερίδες, έτσι κι αλλιώς, είναι το πιο άχρηστο πράγμα που εφευρέθηκε τα τελευταία δυο χιλιάδες χρόνια." Σελ. 10

"Τότε η κυρία Σένλερ ξαναχτύπησε τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της και δήλωσε απελπισμένα: "Όλα τα απαγορεύει η αστυνομία"." Σελ. 13

"-Δεν έχω κουδούνι. Δεν το χρειάζομαι, η εξώπορτά μου είναι πάντα ξεκλείδωτη.

-Ακόμα και όταν λείπετε;

-Μάλιστα, και όταν λείπω. Έχει πολύ ενδιαφέρον να γυρνάς σπίτι και να βρίσκεις εάν έχει περάσει κλέφτης." Σελ. 27

"Ο κήπος ήταν γυμνός και οι λιμουζίνες ανάμεσα στις λεύκες έμοιαζαν σαν μεγάλα ζώα." Σελ. 34

"Δηλαδή κομμουνιστής. Ανάθεμα, δεν το δέχομαι ως συνταγματάρχης να πυροβολούν την ώρα που γίνεται μια συναυλία. Απαγορεύω κάθε εκδήλωση κατά του δυτικού πολιτισμού." Σελ. 40

"-Τι επαγγέλλεται;

-Φιλόσοφος.

-Τι ακριβώς εννοείτε Σαρνέλ;

-Ένας άντρας ο οποίος σκέφτεται πολύ και δεν κάνει τίποτα." Σελ. 45

"Τα Σάββατα έτσι είναι...οι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν τους άγριους επειδή δεν έχουν την συνείδησή τους ήσυχη για τα όσα παραλείψανε ολόκληρη την εβδομάδα." Σελ. 50

"Όπως συμβαίνει συχνά σε ανθρώπους με μονοκόμματη νοοτροπία, ο υπάλληλος είχε ενοχληθεί τόσο πολύ με την απρόβλεπτη εξέλιξη της υπόθεσης Σμιντ, που ήταν πολύ εύκολο να επηρεαστεί σε τέτοιο σημείο, που κάθε αντικειμενική έρευνα γινόταν πλέον ανέφικτη." Σελ. 59

"Η πόλη, σαν άβουλο σώμα, απλωνόταν ανάμεσα στα δάση και στα βουνά." Σελ.71

"...εκεί όπου καθόμασταν ανάμεσα στους Εβραίους, που ήταν ντυμένοι με τις παραδοσιακές τους στολές, και ανάμεσα στους βρωμερούς Έλληνες." Σελ. 73

"Ήταν ένα στοίχημα που το βάλαμε πεισματικά και επιπόλαια, όπως όταν δεν μπορείς να μην πεις ένα τραγικό αστείο, παρ' όλο που ξέρεις πως το αστείο θίγει θεούς και δαίμονες. Το λες μόνο και μόνο επειδή σε προκαλεί ο υπαινιγμός του, σαν ένας σατανικός πειρασμός του πνεύματος μέσω του πνεύματος." Σελ. 74

"...οι συγγραφείς ποτέ δεν συμπαθούσαν τους αστυνομικούς" Σελ. 84

"Δεν πρέπει να του δώσουμε ευκαιρία να μας παρατηρήσει, αλλιώς θα μας μνημονεύσει σε κανένα βιβλίο." Σελ. 84

"Πάντα σου κόβεται η ανάσα όταν συναντάς στην πραγματικότητα αυτό που έχεις γνωρίσει μόνο ως όρο ή σύνθημα." Σελ. 90

 "Όπως μας συμβαίνει πολλές φορές, ξύπνησε με μια αφύσικη διαύγεια." Σελ. 101

"Η μέρα γινόταν όλο και πιο λαμπερή, με τον απόηχο που άφηναν οι καμπάνες." Σελ. 112

"Από το φόβο που έχει κάθε άνθρωπος για τον άλλο, χτίζουμε κράτη, περιβαλλόμαστε από φρουρούς όλων των ειδών, αστυνομικούς, στρατιώτες, κοινή γνώμη· αλλά σε τι μας ωφελούν όλα αυτά;" Σελ. 118

Ο Αποτυχημένος, του Thomas Bernhard

"Αν συναντούμε τον πρώτο, τον καλύτερο, πρέπει να παραιτούμαστε, σκέφτηκα." Σελ. 11

"Οι περισσότεροι, ακόμα και από τους πιο διάσημους, κλειδοκυμβαλιστές δεν έχουν ιδέα από την τέχνη τους, είπε. Μα το ίδιο συμβαίνει και όλους τους άλλους τομείς της τέχνης, του είπα, το ίδιο ακριβώς και στη ζωγραφική, στη συγγραφική, του είπα, οι δε φιλόσοφοι δεν κατέχουν τη φιλοσοφία." Σελ. 13

"Το προαλπικό κλίμα δημιουργεί ανθρώπους ψυχικά άρρωστους, που ήδη πολύ νωρίς περιπίπτουν στην αμβλύνοια και με τον καιρό γίνονται κακοήθεις, του είπα." Σελ.15

"Πριν καλά καλά καθίσει στο πιάνο, είχε ήδη βυθιστεί στον εαυτό του, σκέφτηκα, φαινόταν τότε σαν ζώο, αν τον κοίταζες καλύτερα, σαν σακάτης, αν τον κοίταζες όμως ακόμα καλύτερα, σαν ο πιο οξύνους και ωραίος άνθρωπος, όπως και πράγματι ήταν." Σελ. 26

"Μια αγαπημένη του λέξη ήταν η λέξη αυτοπειθαρχία, την έλεγε συνεχώς και στα μαθήματα του Χόροβιτς, όπως θυμούμαι." Σελ. 27

"Έτσι προσπαθούσε να βγει με τα ψέματα από την απόγνωσή του, σκέφτηκα." Σελ. 31

"Όποιος ζει στην εξοχή με τον καιρό αποβλακώνεται, χωρίς να το προσέξει, πιστεύει για ένα διάστημα πως είναι πρωτότυπο κι ωφέλιμο για την υγεία του, μα η ζωή στην εξοχή δεν είναι καθόλου πρωτότυπη, αλλά μια σκέτη κακογουστιά για οποιονδήποτε δεν έχει γεννηθεί στην εξοχή και για την εξοχή και είναι μόνο βλαβερή για την υγεία του." Σελ. 33

"Ο αποτυχημένος μας είναι φανατικός άνθρωπος, είπε μια φορά ο Γκλεν, πεθαίνει σχεδόν αδιάλειπτα από οίκτο για τον εαυτό του..." Σελ. 35

"Όσο περισσότερο κοιτάζουμε έναν άνθρωπο, τόσο πιο σακατεμένος μας φαίνεται επειδή είναι τόσο σακατεμένος όσο δεν θέλουμε να παραδεχτούμε, κι ωστόσο έτσι είναι." Σελ. 37

"Γινόμαστε ποταποί όταν ξεπερνούμε τα πενήντα και ζούμε κι άλλο, υπάρχουμε κι άλλο." Σελ. 40

"Μισούσε πατέρα, μάνα, αδελφή, σε όλους αυτούς επέρριπτε τη δυστυχία του. Τους κατηγορούσε ακατάπαυστα για το ότι τον υποχρέωσαν να υπάρξει, για το ότι τον έριξαν μέσα στη φοβερή μηχανή της ύπαρξης, για να βγει μετά απ' αυτή αχρηστευμένος." Σελ. 50

"Δεν κατάφερα να προσηλωθώ με τον πιο ακραίο τρόπο σ' αυτή την επιθυμία, είπε, και οι επιθυμίες μας εκπληρώνονται μόνο όταν προσηλωνόμαστε σ' αυτές με τον πιο ακραίο τρόπο." Σελ. 53

"...όποιος αυτοκτονεί δεν αυτοκτονεί ποτέ κατά την ευνοϊκότερη γι' αυτόν χρονική στιγμή, μα ο λεγόμενος φυσικός θάνατος είναι πάντοτε ο θάνατος που επέρχεται κατά την ευνοϊκότερη χρονική στιγμή." Σελ. 58

"Οι απλοί άνθρωποι όμως δεν καταλαβαίνουν τους περίπλοκους και σε αποκρούουν πάλι πίσω στον εαυτό σου, πιο αδυσώπητα απ' όλους τους άλλους, σκέφτηκα." Σελ. 61

"Να μην αφήνεις πίσω σου ίχνη είναι, ναι, κι αυτή μία από τις ρήσεις του." Σελ. 62

"Τον συνάρπαζαν οι άνθρωποι στην δυστυχία τους, δεν τον έλκυαν οι ίδιοι οι άνθρωποι, αλλά η δυστυχία τους, και την έβρισκε παντού, όπου υπήρχαν άνθρωποι, ήταν ανθρωπομανής επειδή ήταν δυστυχιομανής.' Σελ. 72

"Αφού δεν γεννήθηκα φιλόσοφος, έχω γίνει ειδικός στους αφορισμούς, όχι εντελώς ασύνειδα οφείλω να πω, ένας από κείνους τους αντιπαθητικούς συμμετέχοντες στη φιλοσοφία, που υπάρχουν κατά χιλιάδες, μου είπε, σκέφτηκα. Με πάρα πολύ μικρές εμπνεύσεις ν' αποβλέπεις στην πάρα πολύ μεγάλη επίδραση και να εξαπατάς την ανθρωπότητα, μου είπε, σκέφτηκα." Σελ. 73

"Λέω κάτι, μου είπε, σκέφτηκα, και λέω κάτι τελείως διαφορετικό, και έτσι σε όλη μου τη ζωή προκαλώ παρανοήσεις, τίποτε άλλο παρά παρανοήσεις, μου είπε, σκέφτηκα." Σελ. 77

"Οι φιλίες, σκέφτηκα, όπως δείχνει η πείρα, είναι εντέλει εφικτές επί μακρόν μόνο αν οικοδομούνται πάνω στο κοινό οικονομικό υπόβαθρο των εμπλεκομένων, σκέφτηκα, όλα τα άλλα είναι σοφίσματα." Σελ. 80

"Σε ολόκληρη τη ζωή μας τρέχουμε για να ξεφύγουμε από τον ερασιτεχνισμό κι αυτός μονίμως μας προφταίνει..." Σελ. 85

 "...οι δεξιοτέχνες πιανίστες είναι γεροί άνθρωποι με τερατώδη δύναμη αντίστασης..." Σελ. 88

"Όποιον δεν μπορεί να γελάσει δεν πρέπει να τον παίρνουμε στα σοβαρά..." Σελ. 90

"Ο δάσκαλος που δεν είναι ιδιοφυΐα θα γίνει από την ιδιοφυΐα ιδιοφυής της δάσκαλος κατ΄αυτή την ορισμένη χρονική στιγμή επί έναν τελείως ορισμένο χρόνο, σκέφτηκα." Σελ. 95

"Ο λεγόμενος διανοούμενος μισεί το λεγόμενο διανοουμενισμό του και πιστεύει ότι θα βρει τη σωτηρία του κοντά στους λεγόμενους φτωχούς και παραμελημένους, που προηγουμένως τους ονόμαζαν ταπεινωμένους και καταφρονεμένους, έλεγε, μα βρίσκει εκεί, αντί για τη σωτηρία του, την ίδια βδελυρότητα, έλεγε, σκέφτηκα." Σελ. 100

"Είχα πάντοτε τη δυνατότητα να θαμπώνομαι ελεύθερα, δεν άφησα κανέναν και τίποτε να μειώνει το θάμπωμά μου, σκέφτηκα." Σελ. 103

"Πολλοί είναι, ναι, κατά βάθος ευτυχισμένοι επειδή είναι βαθιά χωμένοι στη δυστυχία, σκέφτηκα, και είπα μέσα μου ότι ο Βέρτχαϊμερ ήταν πιθανόν πραγματικά ευτυχισμένος επειδή είχε διαρκώς επίγνωση της δυστυχίας του, μπορούσε και τη χαιρόταν τη δυστυχία του." Σελ. 116

"...υπέφερε από μια αδιάλειπτη καλλιτεχνική μανία επιβεβαίωσης..." Σελ. 119

"Η ανασφάλεια του ανθρώπου είναι η φύση του, η απόγνωσή του..." Σελ. 126

"Παντού μες στα υπνοδωμάτιά τους έχουν τον κακόγουστο άγγελο του Ραφαήλ στον τοίχο, σκέφτηκα κοιτάζοντας τον άγγελο του Ραφαήλ στον τοίχο, που είχε ήδη εντελώς μουχλιάσει, μα είχε γίνει γι' αυτό πάλι υποφερτός." Σελ. 139

"Στη θεωρία τους καταλαβαίνουμε τους ανθρώπους, μα στην πράξη δεν τους αντέχουμε, σκέφτηκα, τις περισσότερες φορές τους συναναστρεφόμαστε μόνο απρόθυμα και τους αντιμετωπίζουμε πάντοτε όπως τους βλέπουμε από την σκοπιά μας." Σελ. 146

"Η ίδια δεν είχε ποτέ αρκετά χρήματα και ποτέ αρκετό χρόνο και δεν ήταν ούτε μια φορά μόνο δυστυχισμένη, σε αντίθεση με τους λεπτούς κυρίους, όπως τους χαρακτήριζε, που είχαν πάντοτε αρκετά χρήματα και αρκετό χρόνο και μιλούσαν διαρκώς για τη δυστυχία τους." Σελ. 156

"θέλουμε συνεχώς να καθίσουμε μαζί μ' εκείνους που αισθανόμαστε να μας ελκύουν σε όλη μας τη ζωή, ίσα ίσα μαζί μ΄εκείνους τους λεγόμενους απλούς ανθρώπους, που φυσικά τους φανταζόμαστε τελείως διαφορετικούς απ' ό,τι πραγματικά είναι γιατί, αν καθίσουμε πραγματικά μαζί τους, βλέπουμε ότι δεν είναι έτσι όπως φανταστήκαμε και δεν ανήκουμε καθόλου σ' αυτούς, όπως νομίσαμε ότι συμβαίνει, και στο τραπέζι τους και ανάμεσά τους δεχόμαστε πάντοτε μόνο τις προσβολές που φοβόμασταν πως θα δεχτούμε..." Σελ. 159

"Έχουμε συνεχώς να κάνουμε με τέτοιους αποτυχημένους και με τέτοιους ανθρώπους του αδιεξόδου..." Σελ. 162

"Ενεργούμε άδικα, προσβάλλουμε τους ανθρώπους μόνο για ν' αποφύγουμε τη στιγμή μιας μεγαλύτερης έντασης, μια δυσάρεστη αναμέτρηση..." Σελ. 164