"Κάνετε λάθος αν είστε της άποψης ότι η πλάτη ενός νέου ανθρώπου υπάρχει μόνο για να καμπουριάζει." Σέλ. 16
"Στα γράμματα θέλει να παίρνει λόγο η ψυχή και συνήθως ρεζιλεύεται." Σελ. 17
"Δεν μοιάζει με στρατώνα η μοντέρνα ζωή μας; Κι όμως, πόσο όμορφη είναι αυτή ακριβώς η μονοτονία και πόσες σκέψεις γεννά!" Σελ. 21
"Άτομα σαν κι εμάς πρέπει να στέκονται έξω από τους πολυτελείς φράκτες κήπων, εκεί όπου έχουν την ελευθερία να κάνουν ειρωνικά σχόλια για τη λαμπρότητα και τη νοικοκυροσύνη που αντικρίζουν. Είμαστε είρωνες εμείς! Αντίο!" Σελ. 28
"Μα πόσο ελάχιστα μεγάλος είναι ο μεγάλος κόσμος, αδελφέ." Σελ. 31
"Μια τράπεζα είναι ένα εντελώς ανόητο πράγμα την άνοιξη. Τι εντύπωση θα έδινε μια τράπεζα μέσα σ' ένα καταπράσινο, ολάνθιστο λιβάδι;" Σελ. 36
"Διότι ένας μυαλωμένος άντρας δεν επιτρέπει για πολύ να τον κοροϊδεύει, να τον ειρωνεύεται, να τον ταλαιπωρεί ένα πράγμα, ακόμα κι αν είναι η ίδια η φύση." Σελ. 49
"...εγώ του απαντούσα ότι η τέχνη δεν απαιτεί παρά εργατικότητα, χαρούμενο ζήλο και παρατήρηση της φύσης, και του υπενθύμιζα ότι το να προσεγγίζουμε την τέχνη με υπερβολική σοβαρότητα, σαν να ήταν κάτι ιερό, μόνο ζημιά μπορεί και πρέπει να της κάνει." Σελ. 49
"Ο δυστυχισμένος καλλιτέχνης είναι σαν τον δυστυχισμένο βασιλιά." Σελ. 52
"Η ζωή άλλωστε είναι τόσο βαρετή, γι αυτό έχει γεμίσει ο κόσμος παλαβούς." Σελ. 53
"Ο ήλιος φαινόταν κομμένος στα δύο, όπως ο ήλιος στα όνειρα." Σελ.58
"Μήπως δεν είναι κι ο λαός ένα μεγάλο, φτωχό, μικρό παιδί που πρέπει να κηδεμονεύεται και να επιτηρείται;" Σελ. 61
"Η ομορφιά της Κλάρας έδινε ξαφνικά αφορμή σε όλους αυτούς να σκεφτούν την ζωή τους με πόνο, να θυμηθούν πως υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέρα από τη σκληρή δουλειά και την αγωνία για το καθημερινό ψωμί." Σελ.65
"Δεν συνηθίζω να δείχνω το σεβασμό που τρέφω για κάποια πράγματα. Αυτό είναι κάτι που κρατώ για τον εαυτό μου, γιατί τι σημασία έχει να φοράμε το προσωπείο της σοβαρότητας αν είμαστε προορισμένοι από τη μοίρα, αν δηλαδή είμαστε επιλεγμένοι, να παριστάνουμε τους ελαφρόμυαλους." Σελ. 69
"Ήταν ομορφότερο να τον κοιτάζει απ' το να τον φιλά. Είδε το στόμα του μισάνοιχτο σαν να πονούσε." Σελ. 71
"Ήταν όμορφος νεαρός, κι όπως όλους τους ποιητές τον περιέβαλε κι αυτόν μια αύρα μαγείας, κατά το ήμισυ φαιδρή, κατά το ήμισυ μελαγχολική..." Σελ.76
"Για άτομα με τάση προς το τραγικό δεν του περίσσευε ούτε μια στάλα κατανόηση, ή μάλλον επειδή τους καταλάβαινε πολύ καλά και πολύ εύκολα, δεν έτρεφε γι αυτούς κανένα σεβασμό." Σελ. 77
"Οι ανυπεράσπιστοι ξυπνούν πολύ εύκολα στους δυνατούς τη διάθεση να τους προξενήσουν πόνο." Σελ. 78
"... παρ' όλα αυτά αγαπώ τη ζωή, αλλά την αγαπώ γιατί ελπίζω ότι θα μου δώσει την ευκαιρία να τη χαραμίσω με ευπρεπή τρόπο." Σελ. 81
"Στην πόλη δεν μπορεί κανείς να κουβαλά τόση περηφάνια όση στην επαρχία, όπου εύκολα μια γυναίκα εμφανίζεται σαν αφέντρα." Σελ. 87
"Το θρόισμα των δέντρων καθιστά περιττή κάθε μουσική." Σελ.93
"Άλλωστε δεν επιθυμώ να προκόψω στη ζωή μου, θέλω μόνο να ζήσω, να ζήσω μια ζωή που να έχει λίγο ενδιαφέρον." Σελ. 96
"Ήταν από τις γυναίκες που δείχνουν ομορφότερες όταν τα χαρακτηριστικά τους αναπαύονται ασάλευτα." Σελ. 100
"Πόσο βαθιά είναι η πληγή που ανοίγει μέσα μας, όταν γερμένοι σ' ένα παράθυρο ονειροπολούμε αντίκρυ στο ηλιοβασίλεμα, όμως αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στην εικόνα ενός δρόμου όταν βρέχει και οι γυναίκες ανασηκώνουν με χάρη τα φορέματά τους..." Σελ.108
"Θα γελούσα πολύ, σαν ανόητος, μόνο για να μη μου ξεφεύγουν συνεχώς λόγια τρυφερότητας, κι ίσως συχνά να της φερόμουν σκαιά, για να διακρίνω την έκφραση του πόνου στο πρόσωπό της." Σελ. 121
"Τι ήταν ένας νεκρός; Τίποτ' άλλο παρά μια υπενθύμιση της ζωής." Σελ. 127
"Ένας άντρας δεν πληγώνεται όταν τον καταβάλλουν τα συναισθήματά του, πληγώνεται όμως ένα παιδί, που θέλει να γίνει κάτι περισσότερο από άντρας, που θέλει να γίνει γίγαντας, που θέλει να είναι μονάχα δυνατός και καθόλου μα καθόλου αδύναμος." Σελ. 134
"Καθώς οι μέρες σε αποχαιρετούν, δίνουν τη θέση τους σε πανέμορφα δειλινά, κι εσύ βγαίνεις για περίπατο σε μονοπάτια που μοιάζουν σαν να τα ανακάλυψε το βράδυ, μονοπάτια που ανακαλύπτεις εσύ για το βράδυ." Σελ. 145
"Παντού βλέπει μάτια που τον παρατηρούν και όχι μάτια που θέλουν να κοιτάξουν ήρεμα τα δικά του. Μα δεν μπορείς να τον κοιτάξεις ήρεμα στα μάτια, επειδή νιώθεις πως αυτό τον αναστατώνει." Σελ. 151
"Αναμνήσεις έρχονταν στη μνήμη, αλλά δεν ήθελες να τις αναλύσεις και να τις σκεφτείς περισσότερο, ούτε ήσουν σε θέση να το κάνεις, γιατί ένιωθες έναν γλυκό πόνο, μα ήσουν τόσο απρόθυμος να νιώσεις μέχρι τέλους τον πόνο σου." Σελ. 153
"Αλίμονο, αν αντιληφθείς ότι η αλλαγή έχει συντελεστεί. Τότε αρχίζεις να συλλογίζεσαι, να διαχωρίζεις, να υπολογίζεις, να συγκρίνεις με οργή και μελαγχολία, και να νιώθεις δυστυχισμένος που κατέληξες τόσο ασταθής και άπιστος, και να χαίρεσαι όταν η μέρα τελειώνει και μπορείς να κρυφτείς και να κλάψεις στη σιωπή." Σελ. 160
"Και πως σε σκλαβώνουν με τη γλυκανάλατη αγάπη τους αν δεν έχεις το κουράγιο να τους αντισταθείς." Σελ. 165
"Έχω ακούσει ότι μια νύχτα ήρεμου ύπνου μπορεί να αλλάξει τελείως έναν άνθρωπο." Σελ. 167
"Τα πόδια των γυναικών του φαίνονταν ανέκαθεν σαν κάτι ιερό και τα παπούτσια έμοιαζαν στα μάτια του και στις αισθήσεις του σαν παιδιά, ευτυχισμένα, προνομιούχα παιδιά, που είχαν την τύχη να ντύνουν και να αγκαλιάζουν το ντελικάτο, λεπτεπίλεπτο πόδι." Σελ. 183
"Πρέπει να ακούσει κανείς τις γυναίκες να επιπλήττουν για να καταλάβει πόσο καλύτερα τα καταφέρνουν από τους άντρες στο να μέμφονται τα σφάλματα δίχως το παραμικρό ίχνος προσβλητικής μικροπρέπειας." Σελ. 185
"Μάτια που σε προσπερνούν με το βλέμμα είναι ομορφότερα από εκείνα που καρφώνονται πάνω σου."Σελ. 190
"Δεν μπορείς να την πεις όμορφη, αλλά αυτές οι αυστηρές γυναίκες, όταν γίνονται έξω φρενών, αποπνέουν μια βαθιά μαγεία. ο καθωσπρεπισμός ετών δονείται στα ξεσπάσματά τους, που είναι σκέτη απόλαυση να τα παρακολουθείς, καθώς προκαλούνται από λεπτεπίλεπτες αιτίες." Σελ.200
"Όλα αυτά τα ανόητα ονειροπολήματα! Η ζωή έχει τη γλύκα. Πίνω αψέντι και βρίσκομαι στα ουράνια!" Σελ. 203
"Ξάφνου ένα αιθέριο άσπρο σύννεφο κατέβηκε από ψηλά και ακούμπησε κάτω στο δρόμο. αν ρωτούσε κανείς έκπληκτος:"Τι είναι αυτό;" του απαντούσαν:"Μα δεν το βλέπετε, είναι ένα σύννεφο. Ένα σύννεφο στους δρόμους του Παρισιού δεν είναι κάτι ασυνήθιστο. Θα είστε σίγουρα ξένος, αφού παραξενεύεστε τόσο". Το σύννεφο έμεινε καθισμένο στο δρόμο σαν λευκός αφρός, όμοιο με τεράστιο κύκνο. Πολλές γυναίκες έτρεχαν προς τα εκεί και αποσπούσαν απ' το σύννεφο μικρά κομματάκια που, με πανέμορφες κινήσεις των χεριών τους, έβαζαν στα καπέλα τους ή τα πετούσαν γελώντας η μια στην άλλη, ώστε τα κομματάκια έμεναν κολλημένα στα ρούχα τους. Σκεφτόταν κανείς:"Για δες, αυτοί οι Παριζιάνοι! Χαμογελούν ειρωνικά με τον ξένο που τρίβει τα μάτια του από έκπληξη. Αλλά δεν εκπλήσσονται καθημερινά οι ίδιοι Παριζιάνοι με τις ομορφιές της πόλης τους;" Έπειτα έφτασαν τα μοχθηρά χαμίνια του Παρισιού και άρχισαν να γαργαλούν το σύννεφο με αναμένα σπίρτα, τότε το σύννεφο πέταξε πάλι ψηλά, ανάλαφρα και μεγαλόπρεπα, ώσπου χάθηκε πάνω από τις στέγες των σπιτιών" Σελ. 209
"Αναχωρεί χωρίς να έχει απαντήσει στην ερώτηση όλου του κόσμου: "Γιατί δεν έρχεσαι;". Πόσο σιωπηλή φεύγει από κοντά μας: τόσο κοριτσίστικα, σαν ένα λουλούδι!" Σελ. 213
"Η δυστυχία είναι ο πιο γκρινιάρης αλλά γι αυτό ακριβώς ο πιο ειλικρινής φίλος στη ζωή μας" Σελ. 229
"...αλλά και κάμποσα απλοϊκά, πιο σύγχρονα αποφθέγματα, που διαβάζοντάς τα σκεφτόσουν πως είχαν βγει μαζικά από κάποιο εργοστάσιο." Σελ. 251
"Με το ποτό σπαταλά κανείς αυτή την υπέροχη μέρα χωρίς να το καταλάβει." Σελ. 253
"Τα τραγούδια είναι πάντα μελαγχολικά, τουλάχιστον τα ωραιότερα. Μας υπενθυμίζουν ότι είναι ώρα να φεύγουμε." Σελ. 255
"Όλος ο μισθός κυλούσε στα λαρύγγια τους και δεν περίσσευε ούτε δεκάρα." Σελ. 260
"...και τίποτα δεν έμεινε απ' αυτήν στο σοκάκι, παρά μόνο μια αύρα μελαγχολίας, που πάντοτε αφήνει η ομορφιά σε ζοφερά μέρη." Σελ. 273
"Φαινόταν ότι προσπαθεί να διώξει από πάνω της την αποξένωση που ένιωθε μπροστά στον αλλοτινό φίλο της. Το στόμα της ήταν σαν να έκλαιγε κάθε φορά που πήγαινε να μαλακώσει και να ανοίξει." Σελ. 277
"Για εμάς τις γυναίκες που μας συνεπαίρνουν οι απολαύσεις, υπάρχει ένας τύπος άντρα που μπορεί να μας κατακτήσει μόνο σε μια αίθουσα χορού. Αν είχαμε συναντηθεί κάπου αλλού, το πιθανότερο είναι ότι θα τον κορόιδευα." Σελ. 279
"Όποιος ασκεί επιρροή, έχει το χάρισμα να επηρεάζεται την ίδια στιγμή αθόρυβα από εκείνον που επηρεάζει." Σελ. 284
"...κι έπειτα άρχισαν μια συζήτηση, από κείνες που τις κάνεις περισσότερο με την ψυχή παρά με τα λόγια, που δεν μπορείς να τις καταγράψεις, που δεν εξυπηρετούν κανέναν άλλο σκοπό παρά μόνο τη χαρά της συζήτησης, που δεν σημαίνουν τίποτα, που μονάχα το άρωμα και ο ήχος τους και ο σκοπός τους μένουν αξέχαστα." Σελ. 290
"...ένας καλλιτέχνης, πρέπει να δουλεύει σαν άλογο, ακόμα κι αν σωριαστεί απ' την εξάντληση, και τι έγινε, ας σωριαστεί και ας σηκωθεί πάλι να ξαναπιάσει ορεξάτος το έργο του." Σελ. 306
.png)
.png)
.png)
.png)